JOHAN WOLFGANG POZOJ - "Birth of Pozoj" - REVIEWS
- Thread starter Emi
- Start date
http://www.wingsofdeath.net/content/36,13061/Johan Wolfgang Pozoj - Birth Of Pozoj
Code 666, sublabel van Aural Music, heeft een naam hoog te houden voor wat betreft het traceren van uitheemse, exotische bands die musiceren in het alternatieve, inheemse folk/pagan/black metal genre. Zo kwamen recentelijk al bands uit Roemenië (Transsylvanië) en Turkije voorbij. Nu is het de beurt aan Johan(n) Wolfgang Pozoj (what's in a name) uit Kroatië. De bandnaam is een samentrekking van de voornaam van J. W. Goethe (Duits wetenschapper/schrijver/filosoof enz.) en de uit de Indo-Europese mythologie afkomstige draak Pozoj. Als band bestaat dit verschijnsel sinds 2006, als samenvoeging van een diversiteit aan bands en muzikanten. Het debuut dat hier besproken wordt, is oorspronkelijk al door de band zelf uitgebracht in 2007. Het is het eerste deel van een beoogde trilogie (Birth Of Pozoj, Escape of Pozoj en Return of Pozoj ), waarvan ook het tweede deel al eens is verschenen in 2009. Inmiddels is de band dus opgepikt door Code 666 en is besloten om het oudere werk in de huidige bezetting in zijn geheel opnieuw op te nemen en uit te brengen. Niet de gehele tracklist vinden we terug op deze remake van Birth Of Pozoj, gebleven zijn slechts twee titels, die gezamenlijk dan weer wel goed zijn voor bijna 55 minuten aan muziek. Het ligt in de planning om ook de delen twee en drie in respectievelijk 2012 en 2013 te gaan releasen, waarbij het dus in het geval van het tweede album ook zal gaan om een volledig nieuw op te nemen versie. Het derde en laatste deel zal sowieso een nieuw album zijn, waarvoor nog geen opnamen zijn gemaakt.
De muziek van Johann Wolfgang Pozoj wordt omschreven als avant-gardistische black metal. De basis van de muziek lijkt mij diepgeworteld in folk/heidense sferen, met elementen uit de black metal. Ik neem aan dat de band is beïnvloed door zijn omgeving/natuur en verhalen/geschiedenis. Zelf zou ik daar nog graag aan toevoegen dat er de nodige progressieve invloeden in de muziek te vinden zijn. Hoewel je in een track van ruim een half uur natuurlijk van alles aan invloeden kwijt kunt, zijn de twee tracks toch wel enigszins verschillend. Bellum Omnium Contra Omnes is vooral progressief, uitdagend, opwindend. Voortdurend wordt er gewerkt aan spanningsbogen, met veel aandacht voor structuur en opbouw. Er wordt in dit ruime halve uur gewisseld in stijlen van jazzy/avant garde en progressieve muziek tot stevige doom rock en (post) black metal. Ook komen sporadisch wat bombastische passages (keyboards) voorbij.
Het andere nummer Queen Emeraldas lijkt, eigenlijk al vanaf het begin, voornamelijk black metal geörienteerd. Toch komen hier, uiteraard zou ik bijna zeggen, ook de nodige verrassende elementen voorbij. Wat blijft overheersen is een enigszins sombere sfeer in de terugkerende thema's. Ondanks de lengte is er toch sprake van een nummer met kop en staart en een vrij overzichtelijke couplet refrein opbouw. Voor beide tracks geldt dat de lengte geenszins bezwaarlijk is, al zou de eerste track ook opgedeeld kunnen zijn in meerdere titels. Al met al is dit toch wel een album dat even de tijd nodig heeft om op je in te laten werken. Het is geen hapklare brok muziek en vergt wel wat inlevingsvermogen van de luisteraar. De teksten, de ene keer gesproken, gekreund/gefluisterd (het eerste deel van Bellum Omnium Contra Omnes), maar meestal gegrunt, zijn voor mijn gevoel in de eigen taal, dus daar kan ik geen touw aan vast knopen. Dit draagt wat mij betreft alleen maar bij aan de wat geheimzinnige, beklemmende sfeer. Ik ben wel benieuwd naar volgend materiaal van J. W. Pozoj, ondanks dat het er op lijkt dat de tweede fase van deze trilogie wel bestaat uit nummers van een gangbare klassieke lengte. Op dit eerste deel is het toch vooral de eerste lange track die indruk op mij gemaakt heeft.
Code 666, sublabel van Aural Music, heeft een naam hoog te houden voor wat betreft het traceren van uitheemse, exotische bands die musiceren in het alternatieve, inheemse folk/pagan/black metal genre. Zo kwamen recentelijk al bands uit Roemenië (Transsylvanië) en Turkije voorbij. Nu is het de beurt aan Johan(n) Wolfgang Pozoj (what's in a name) uit Kroatië. De bandnaam is een samentrekking van de voornaam van J. W. Goethe (Duits wetenschapper/schrijver/filosoof enz.) en de uit de Indo-Europese mythologie afkomstige draak Pozoj. Als band bestaat dit verschijnsel sinds 2006, als samenvoeging van een diversiteit aan bands en muzikanten. Het debuut dat hier besproken wordt, is oorspronkelijk al door de band zelf uitgebracht in 2007. Het is het eerste deel van een beoogde trilogie (Birth Of Pozoj, Escape of Pozoj en Return of Pozoj ), waarvan ook het tweede deel al eens is verschenen in 2009. Inmiddels is de band dus opgepikt door Code 666 en is besloten om het oudere werk in de huidige bezetting in zijn geheel opnieuw op te nemen en uit te brengen. Niet de gehele tracklist vinden we terug op deze remake van Birth Of Pozoj, gebleven zijn slechts twee titels, die gezamenlijk dan weer wel goed zijn voor bijna 55 minuten aan muziek. Het ligt in de planning om ook de delen twee en drie in respectievelijk 2012 en 2013 te gaan releasen, waarbij het dus in het geval van het tweede album ook zal gaan om een volledig nieuw op te nemen versie. Het derde en laatste deel zal sowieso een nieuw album zijn, waarvoor nog geen opnamen zijn gemaakt.
De muziek van Johann Wolfgang Pozoj wordt omschreven als avant-gardistische black metal. De basis van de muziek lijkt mij diepgeworteld in folk/heidense sferen, met elementen uit de black metal. Ik neem aan dat de band is beïnvloed door zijn omgeving/natuur en verhalen/geschiedenis. Zelf zou ik daar nog graag aan toevoegen dat er de nodige progressieve invloeden in de muziek te vinden zijn. Hoewel je in een track van ruim een half uur natuurlijk van alles aan invloeden kwijt kunt, zijn de twee tracks toch wel enigszins verschillend. Bellum Omnium Contra Omnes is vooral progressief, uitdagend, opwindend. Voortdurend wordt er gewerkt aan spanningsbogen, met veel aandacht voor structuur en opbouw. Er wordt in dit ruime halve uur gewisseld in stijlen van jazzy/avant garde en progressieve muziek tot stevige doom rock en (post) black metal. Ook komen sporadisch wat bombastische passages (keyboards) voorbij.
Het andere nummer Queen Emeraldas lijkt, eigenlijk al vanaf het begin, voornamelijk black metal geörienteerd. Toch komen hier, uiteraard zou ik bijna zeggen, ook de nodige verrassende elementen voorbij. Wat blijft overheersen is een enigszins sombere sfeer in de terugkerende thema's. Ondanks de lengte is er toch sprake van een nummer met kop en staart en een vrij overzichtelijke couplet refrein opbouw. Voor beide tracks geldt dat de lengte geenszins bezwaarlijk is, al zou de eerste track ook opgedeeld kunnen zijn in meerdere titels. Al met al is dit toch wel een album dat even de tijd nodig heeft om op je in te laten werken. Het is geen hapklare brok muziek en vergt wel wat inlevingsvermogen van de luisteraar. De teksten, de ene keer gesproken, gekreund/gefluisterd (het eerste deel van Bellum Omnium Contra Omnes), maar meestal gegrunt, zijn voor mijn gevoel in de eigen taal, dus daar kan ik geen touw aan vast knopen. Dit draagt wat mij betreft alleen maar bij aan de wat geheimzinnige, beklemmende sfeer. Ik ben wel benieuwd naar volgend materiaal van J. W. Pozoj, ondanks dat het er op lijkt dat de tweede fase van deze trilogie wel bestaat uit nummers van een gangbare klassieke lengte. Op dit eerste deel is het toch vooral de eerste lange track die indruk op mij gemaakt heeft.
http://www.metalwave.it/viewrece.php?id=3143
Parlare dell'ultima trovata dei croati Johann Wolfgang Pozoj non è un'impresa semplice poiché per meglio spiegare le atmosfere di Birth Of Pozoj è necessario immaginare di addentrarsi pian piano in una grotta profondissima che porta fino agli inferi di un baratro pieno di spazio vuoto e buio, da cui mille occhi sinistri osservano colui che è giunto sin lì.
Due tracce, non una di più non una di meno. La prima di più di mezzora, composta di un'incredibile susseguirsi di passaggi oscuri e maledetti, su cui le nostre orecchie si apprestano a memorizzare ogni vibrazione sonora. Cantate rigorosamente in lingua madre, e quindi difficilmente accessibili da parte di un medio ascoltatore che non mastica la lingua croata, possono certamente spaventare e quindi accantonare, ma l'approfondimento è imperativo per coloro che amano sonorità avanguardiste miscelate con il black metal e leggere influenze progressive metal. Bellum Omnium Contra Omnes è la prima parte di un cammino sonoro che non lascia indifferenti nemmeno per un secondo e che non abbandona mai; lunghissima ed intensa come poche, è una traccia di difficile accostamento per l'ascoltatore medio. Richiede tempo e almeno un paio di ascolti di fila per essere compresa in quanto i cambi di tempo e di atmosfere, benché non repentini, sono all'ordine del giorno: si va dall'ambient all'avantgarde più complesso, mai esente da melodie, per quanto a volte minimali. Qualitativamente è un pezzo da non sottovalutare e da tenere in stretta osservazione.
Queen Emeraldas è tutto l'opposto invece, sembra che nel baratro oscuro il malcapitato sia stato minacciato da qualcosa di non meglio identificato e inizia a fuggire verso l'entrata. I ritmi si fanno fin da subito più cadenzati, più veloci, così come i riff ed il modo di cantare. C'è ansia, inquietudine e il brano si ferma solo in pochi momenti (come desse un minimo di respiro per colui che sta scappando) e poi riprende a intervalli semi-regolari. Le chitarre sono violente ma non sottovalutano le soluzioni melodiche e i vari arpeggi che decretano il valore della canzone in sé.
Molto cautamente il fuggitivo trova la via di fuga e ritorna da dove è venuto e tutto finisce nel modo più dolce possibile. Un disco difficile senza dubbio ma ascoltarlo è un'esperienza molto intensa. Consigliato vivamente.
78/100
Parlare dell'ultima trovata dei croati Johann Wolfgang Pozoj non è un'impresa semplice poiché per meglio spiegare le atmosfere di Birth Of Pozoj è necessario immaginare di addentrarsi pian piano in una grotta profondissima che porta fino agli inferi di un baratro pieno di spazio vuoto e buio, da cui mille occhi sinistri osservano colui che è giunto sin lì.
Due tracce, non una di più non una di meno. La prima di più di mezzora, composta di un'incredibile susseguirsi di passaggi oscuri e maledetti, su cui le nostre orecchie si apprestano a memorizzare ogni vibrazione sonora. Cantate rigorosamente in lingua madre, e quindi difficilmente accessibili da parte di un medio ascoltatore che non mastica la lingua croata, possono certamente spaventare e quindi accantonare, ma l'approfondimento è imperativo per coloro che amano sonorità avanguardiste miscelate con il black metal e leggere influenze progressive metal. Bellum Omnium Contra Omnes è la prima parte di un cammino sonoro che non lascia indifferenti nemmeno per un secondo e che non abbandona mai; lunghissima ed intensa come poche, è una traccia di difficile accostamento per l'ascoltatore medio. Richiede tempo e almeno un paio di ascolti di fila per essere compresa in quanto i cambi di tempo e di atmosfere, benché non repentini, sono all'ordine del giorno: si va dall'ambient all'avantgarde più complesso, mai esente da melodie, per quanto a volte minimali. Qualitativamente è un pezzo da non sottovalutare e da tenere in stretta osservazione.
Queen Emeraldas è tutto l'opposto invece, sembra che nel baratro oscuro il malcapitato sia stato minacciato da qualcosa di non meglio identificato e inizia a fuggire verso l'entrata. I ritmi si fanno fin da subito più cadenzati, più veloci, così come i riff ed il modo di cantare. C'è ansia, inquietudine e il brano si ferma solo in pochi momenti (come desse un minimo di respiro per colui che sta scappando) e poi riprende a intervalli semi-regolari. Le chitarre sono violente ma non sottovalutano le soluzioni melodiche e i vari arpeggi che decretano il valore della canzone in sé.
Molto cautamente il fuggitivo trova la via di fuga e ritorna da dove è venuto e tutto finisce nel modo più dolce possibile. Un disco difficile senza dubbio ma ascoltarlo è un'esperienza molto intensa. Consigliato vivamente.
78/100
http://www.metalreviews.com/reviews/detail.php3?id=7087
This is the first time Ive ever heard an album referred to as mystical symfocrust, but code666 certainly has a way of piquing the interest on its promotional material. Actually, Johann Wolfgang Pozoj (a name which takes three impenetrable paragraphs to explain in one interview), from Croatia, are not a wholly new band to me. I rather enjoyed a few tracks off 2009s Escape of Pozoj, an intriguing meshing of energetic, crusty black metal with post- and ambient ideas. As the name implies, Birth of Pozoj is not the follow-up but its predecessor, originally self-released as the bands debut but now re-arranged and re-recorded for its new label.Despite the remaking (which has cut about 15 minutes off the original releases running length) this still sounds a lot like a debut album. Its over fifty minutes long and divided into only two tracks; length is hardly unusual in the realms of post-black metal, but brevity rarely goes amiss. The first few minutes of Bellum Omnium Contra Omnes are cause for apprehension, with the band almost immediately drifting off into dreamy walking-pace post-rock, sadly lacking in the kind of well-executed charm possessed by bands like Alcest or Todtgelichter. It gets much better as it gets heavier. The band musters some admirably surly riffing that invokes the crusty likes of Amebix; clunking patterns which rarely accelerate but instead trudge at a sullen but determined mid-tempo. This sits quite nicely alongside the frequent diversions into cleaner noodling, a sort of fragrant soup with jagged lumps of root vegetable in it. The primitive stage we find the band at (Birth ), though, suits the harsh bits whilst lacking the craftsmanship for the flowery passages. At 33 minutes the track feels too long, but there are sections which really gel effectively. At about 23 minutes, for example, the band breaks right down into a near-silent synth and drum patter, which develops with upmost cohesion up and down dynamic slopes and crags, in the kind of manipulation of intensity that the best post-metal strives for. Too bad that after half an hour they couldnt think of a better way to end the song than on a fade-out!
Second track Queen Emeraldas is a bit more exciting, though. The riffing is more aggressive, often adopting a faster, harsher tone influenced by bands at the weirder end of the black metal spectrum- perhaps Fleurety or Ved Buens Ende spring to mind. The vocals are great; this deep, sarcophagus moan, and the instrumentation becomes a bit more proactive, with vicious interplay between the exuberant drumming and newly-unleashed guitar. Neoclassical organ fills start to parp away in the background approaching the ten-minute mark, giving the sound a slightly unhinged Deep Purple-gone-black feel. The second half of the track, though, just seems to wind down listlessly into long stretches of fairly tedious post-rock noodling.
Birth of Pozoj, then, is a promising debut which will likely be eclipsed once the band re-records their second album, Escape of Pozoj, and unveils their third (this is, apparently, intended to be a trilogy). For those who have not tired of the post-black scene and are interested in a more European take on a sound increasingly dominated by North American acts, this is well worth hunting down and taking note of.
70/100
This is the first time Ive ever heard an album referred to as mystical symfocrust, but code666 certainly has a way of piquing the interest on its promotional material. Actually, Johann Wolfgang Pozoj (a name which takes three impenetrable paragraphs to explain in one interview), from Croatia, are not a wholly new band to me. I rather enjoyed a few tracks off 2009s Escape of Pozoj, an intriguing meshing of energetic, crusty black metal with post- and ambient ideas. As the name implies, Birth of Pozoj is not the follow-up but its predecessor, originally self-released as the bands debut but now re-arranged and re-recorded for its new label.Despite the remaking (which has cut about 15 minutes off the original releases running length) this still sounds a lot like a debut album. Its over fifty minutes long and divided into only two tracks; length is hardly unusual in the realms of post-black metal, but brevity rarely goes amiss. The first few minutes of Bellum Omnium Contra Omnes are cause for apprehension, with the band almost immediately drifting off into dreamy walking-pace post-rock, sadly lacking in the kind of well-executed charm possessed by bands like Alcest or Todtgelichter. It gets much better as it gets heavier. The band musters some admirably surly riffing that invokes the crusty likes of Amebix; clunking patterns which rarely accelerate but instead trudge at a sullen but determined mid-tempo. This sits quite nicely alongside the frequent diversions into cleaner noodling, a sort of fragrant soup with jagged lumps of root vegetable in it. The primitive stage we find the band at (Birth ), though, suits the harsh bits whilst lacking the craftsmanship for the flowery passages. At 33 minutes the track feels too long, but there are sections which really gel effectively. At about 23 minutes, for example, the band breaks right down into a near-silent synth and drum patter, which develops with upmost cohesion up and down dynamic slopes and crags, in the kind of manipulation of intensity that the best post-metal strives for. Too bad that after half an hour they couldnt think of a better way to end the song than on a fade-out!
Second track Queen Emeraldas is a bit more exciting, though. The riffing is more aggressive, often adopting a faster, harsher tone influenced by bands at the weirder end of the black metal spectrum- perhaps Fleurety or Ved Buens Ende spring to mind. The vocals are great; this deep, sarcophagus moan, and the instrumentation becomes a bit more proactive, with vicious interplay between the exuberant drumming and newly-unleashed guitar. Neoclassical organ fills start to parp away in the background approaching the ten-minute mark, giving the sound a slightly unhinged Deep Purple-gone-black feel. The second half of the track, though, just seems to wind down listlessly into long stretches of fairly tedious post-rock noodling.
Birth of Pozoj, then, is a promising debut which will likely be eclipsed once the band re-records their second album, Escape of Pozoj, and unveils their third (this is, apparently, intended to be a trilogy). For those who have not tired of the post-black scene and are interested in a more European take on a sound increasingly dominated by North American acts, this is well worth hunting down and taking note of.
70/100
http://www.lordsofmetal.nl/showreview.php?id=18842&lang=en
Jumping the bandwagon might be an accusation that is too hard, but Code666 are certainly riding the current post black metal wave, albeit in their own distinct way. Croatia’s Johan Wolfgang Pozoj (a band, not an individual!) approach the majestic atmospheres of labelmates Negura Bunget on their debut. ‘Birth Of Pozoj’, the first part of a trilogy, is even more grand in scope though; a mere two songs, totaling over 50 minutes, meander about, occasionally coming close to the subtle atmospheres of Altar Of Plagues’ more restrained moments.
Despite this being quite phenomenal on paper, and despite its good execution and solid production, Johan Wolgang Pozoj are not going to conquer the world with this first attempt. It may simply be that ‘Birth Of Pozoj’s wintry atmospheres are highly incompatible with these surprisingly hot Easter days, but it appears that something is missing. Both songs have the tendency to plod along without having nearly enough standout moments, despite a fair amount of solid riffs. This makes ‘Birth Of Pozoj’ a perfectly enjoyable sonic backdrop, but really not more than that. Let’s hope this trilogy kicks into a higher gear from the second part onwards.
Martin - 75/100
Jumping the bandwagon might be an accusation that is too hard, but Code666 are certainly riding the current post black metal wave, albeit in their own distinct way. Croatia’s Johan Wolfgang Pozoj (a band, not an individual!) approach the majestic atmospheres of labelmates Negura Bunget on their debut. ‘Birth Of Pozoj’, the first part of a trilogy, is even more grand in scope though; a mere two songs, totaling over 50 minutes, meander about, occasionally coming close to the subtle atmospheres of Altar Of Plagues’ more restrained moments.
Despite this being quite phenomenal on paper, and despite its good execution and solid production, Johan Wolgang Pozoj are not going to conquer the world with this first attempt. It may simply be that ‘Birth Of Pozoj’s wintry atmospheres are highly incompatible with these surprisingly hot Easter days, but it appears that something is missing. Both songs have the tendency to plod along without having nearly enough standout moments, despite a fair amount of solid riffs. This makes ‘Birth Of Pozoj’ a perfectly enjoyable sonic backdrop, but really not more than that. Let’s hope this trilogy kicks into a higher gear from the second part onwards.
Martin - 75/100
http://metaltube.freeforums.org/johann-wolfgang-pozoj-birth-of-pozoj-2011-t1848.html
Birth of Pozoj was the debut album from Croatian black metal band Johann Wolfgang Pozoj. It was originally released independently by the band in 2007, but it has now been re-released in 2011 as a completely reworked and rerecorded version. Conceptually Birth of Pozoj is the first of a trilogy, and is followed by Escape of Pozoj and Return of Pozoj. The second album, Escape of Pozoj, was also released prior to this new version of Birth of Pozoj which actually makes this Johann Wolfgang Pozoj’s third studio album to date. The third part has never been released in any form but now that the band is signed to a label, the three parts are intended to be released year by year. But that’s enough on the history lesson; onto the music we go.
Birth of Pozoj 2011 only has two tracks, in contrast to the original 2007 version which had five. The total time of the album has been cut down a bit but these two tracks still total a time of almost an hour, being 33:57 and 20:51 in length respectively. I haven’t actually heard the band’s original take on Birth of Pozoj but maybe that’s for the best since I can write this review with a clear perspective, although I certainly have interest in hearing it after the event.
Now onto the music itself - for real this time. The band is, at their core, a black metal act, and they favour plenty of melody in their music, and while the music doesn’t really have what I’d call a really polished production job, it’s not exactly a raw black metal style either, creating a sound somewhere in between raw and polished that really fits the music perfectly. You can tell as well without even listening to them that they aren’t going to be run of the mill black metal just because of those lengthy track times.
Johann Wolfgang Pozoj has a strong avant-garde influence in their music, which is characterised by some atypical sounds and a fondness for experimentation. The end result isn’t actually the most ‘out there’ avant-garde fuelled metal I ever heard in terms of overall weirdness, but it does keep the album interesting as they band has some really good melodic ideas that you wouldn’t normally hear in a standard black metal album and it’s actually about eight minutes into the first of the two tracks before you’ll even begin to hear some of the black metal styled growls that hint at their extreme core. The vocals alternate between those growls and some cleans, which come across like some sort of ritual chanting at times, creating a good atmosphere for the parts of the record where they are used. The songs are done in a way that every so often it has a complete change in pace, which justices the long lengths, although there are also repetitions of ideas just to let you know you’re still on the same track. Despite the long track times and occasional repeating of sections (which is rare to be fair), the album never bores me. As a whole it is crafted especially well and it is immensely enjoyable.
One thing that I have especially liked about Birth of Pozoj is that even when the band starts getting heavy and the growls begin, their guitar riffs are not always typical black metal riffs, making the band sound pretty fresh, if not one hundred percent original. Other ideas included here are some ambient sounds which thrown a nice touch on the album for me. I have no favourite between the two tracks because they’re as good as each other, and due to the release being a concept album, they complement each other as well.
It took me a few listens to really take in Birth of Pozoj but I’m overall very pleased with this album, although for me it doesn’t quite make it into the masterpiece/classic album zone, though it only falls short by the smallest of margins. I expect that it will appeal to a wide range of metal fans and not just black or avant-garde metal. I can safely say that I can’t wait to hear the second instalment of this trilogy.
8/10
Birth of Pozoj was the debut album from Croatian black metal band Johann Wolfgang Pozoj. It was originally released independently by the band in 2007, but it has now been re-released in 2011 as a completely reworked and rerecorded version. Conceptually Birth of Pozoj is the first of a trilogy, and is followed by Escape of Pozoj and Return of Pozoj. The second album, Escape of Pozoj, was also released prior to this new version of Birth of Pozoj which actually makes this Johann Wolfgang Pozoj’s third studio album to date. The third part has never been released in any form but now that the band is signed to a label, the three parts are intended to be released year by year. But that’s enough on the history lesson; onto the music we go.
Birth of Pozoj 2011 only has two tracks, in contrast to the original 2007 version which had five. The total time of the album has been cut down a bit but these two tracks still total a time of almost an hour, being 33:57 and 20:51 in length respectively. I haven’t actually heard the band’s original take on Birth of Pozoj but maybe that’s for the best since I can write this review with a clear perspective, although I certainly have interest in hearing it after the event.
Now onto the music itself - for real this time. The band is, at their core, a black metal act, and they favour plenty of melody in their music, and while the music doesn’t really have what I’d call a really polished production job, it’s not exactly a raw black metal style either, creating a sound somewhere in between raw and polished that really fits the music perfectly. You can tell as well without even listening to them that they aren’t going to be run of the mill black metal just because of those lengthy track times.
Johann Wolfgang Pozoj has a strong avant-garde influence in their music, which is characterised by some atypical sounds and a fondness for experimentation. The end result isn’t actually the most ‘out there’ avant-garde fuelled metal I ever heard in terms of overall weirdness, but it does keep the album interesting as they band has some really good melodic ideas that you wouldn’t normally hear in a standard black metal album and it’s actually about eight minutes into the first of the two tracks before you’ll even begin to hear some of the black metal styled growls that hint at their extreme core. The vocals alternate between those growls and some cleans, which come across like some sort of ritual chanting at times, creating a good atmosphere for the parts of the record where they are used. The songs are done in a way that every so often it has a complete change in pace, which justices the long lengths, although there are also repetitions of ideas just to let you know you’re still on the same track. Despite the long track times and occasional repeating of sections (which is rare to be fair), the album never bores me. As a whole it is crafted especially well and it is immensely enjoyable.
One thing that I have especially liked about Birth of Pozoj is that even when the band starts getting heavy and the growls begin, their guitar riffs are not always typical black metal riffs, making the band sound pretty fresh, if not one hundred percent original. Other ideas included here are some ambient sounds which thrown a nice touch on the album for me. I have no favourite between the two tracks because they’re as good as each other, and due to the release being a concept album, they complement each other as well.
It took me a few listens to really take in Birth of Pozoj but I’m overall very pleased with this album, although for me it doesn’t quite make it into the masterpiece/classic album zone, though it only falls short by the smallest of margins. I expect that it will appeal to a wide range of metal fans and not just black or avant-garde metal. I can safely say that I can’t wait to hear the second instalment of this trilogy.
8/10
Mireletion
New Metal Member
http://metal.de/black-metal-1/review-55/johan-wolfgang-pozoj/46248-birth-of-pozoj/
Birth Of Pozoj
Artikel veröffentlicht am 08.05.2011 | 71 mal gelesen
Irgendwann greift jedes Label mal ins Klo. Davor sind offenbar auch Aural Music bzw. Code666 nicht gefeit - auch wenn "Griff ins Klo" wahrscheinlich etwas übertrieben ist, wenn es um die Beschreibeung des Label-Debuts von JOHAN WOLFGANG POZOJ geht.
Wie der etwas seltsame Name (wenn's eine Goethe-Anspielung sein soll, dann doch bitte mit Doppel-N und "von"!) des kroatischen Fünfers schon vermuten lässt, hat es der geneigte Hörer mit seltsamer, gar avantgardistischer Musik zu tun. Das setzt sich auch in der Länge der beiden Songs fort, die meine Geduld mit knapp 34 und knapp 21 Minuten auf eine ganz schön harte Probe stellen.
So kommt "Bellum Omnium Contra Omnes" ("Der Krieg aller gegen alle") nämlich überhaupt nicht in die Gänge und bewegt sich noch jenseits der Fünfzehn-Minuten-Marke in konsequent gemäßigter Gangart - böse Zungen würden bereits hier von Langeweile sprechen. Dabei geht der Song recht viel versprechend los, mit atmosphärischen Motiven clean gespielter Gitarren, geflüstertem Text (von dem ich nichts verstehe) und akzentuiertem Schlagzeug. Ab und zu gesellen sich einige verzerrte Gitarren dazu - das war's dann aber leider auch schon. Wenn das Avantgarde Black Metal sein soll... ich weiß ja nicht.
Song zwei, "Queen Emeraldas", geht zwar insgesamt etwas flotter zu Werke, die erwarteten, nein, erhofften Ausbrüche bleiben aber auch hier aus. Der Fünfer macht seine Sache aus technischer Sicht zwar gut, auch die Arrangements stimmen, aber in Dramaturgie brauchen die Herren noch ein bisschen Nachhilfe.
Naja, vielleicht fehlt mir auch der Blick auf das Gesamtkunstwerk - "Birth Of Pozoj" ist nämlich der Auftakt einer Trilogie, die mit "Escape Of Pozoj" und "Return Of Pozoj" ihre Fortsetzungen finden soll. Wer sich (oder mich) übrigens fragt, wer eigentlich dieser "Pozoj" ist, dem kann ich wahrscheinlich auch nicht weiterhelfen. Alles, was ich finden konnte, war das russische Wort "позой", das die phonetische Entsprechung ist und so viel wie "Körperhaltung" bedeutet. Kein Wunder also, dass "Birth of Pozoj" so unglaublich langatmig klingt - wenn sich die Körperhaltung gerade erst ausbildet...
Aber wer weiß, vielleicht finden JOHAN WOLFGANG POZOJ auf den Folgewerken endlich den Weg, ihren atmosphärisch durchaus dichten und vielversprechenden Ansatz mit ein wenig Dynamik aufzupeppen!? Vielleicht ist JOHAN WOLFGANG POZOJ aber ein ähnlicher Rohrkrepierer wie VOID OF SILENCE, die ich auch schon seit ihren Anfangstagen bei Code666 stinklangweilig fand...
Birth Of Pozoj
Artikel veröffentlicht am 08.05.2011 | 71 mal gelesen
Irgendwann greift jedes Label mal ins Klo. Davor sind offenbar auch Aural Music bzw. Code666 nicht gefeit - auch wenn "Griff ins Klo" wahrscheinlich etwas übertrieben ist, wenn es um die Beschreibeung des Label-Debuts von JOHAN WOLFGANG POZOJ geht.
Wie der etwas seltsame Name (wenn's eine Goethe-Anspielung sein soll, dann doch bitte mit Doppel-N und "von"!) des kroatischen Fünfers schon vermuten lässt, hat es der geneigte Hörer mit seltsamer, gar avantgardistischer Musik zu tun. Das setzt sich auch in der Länge der beiden Songs fort, die meine Geduld mit knapp 34 und knapp 21 Minuten auf eine ganz schön harte Probe stellen.
So kommt "Bellum Omnium Contra Omnes" ("Der Krieg aller gegen alle") nämlich überhaupt nicht in die Gänge und bewegt sich noch jenseits der Fünfzehn-Minuten-Marke in konsequent gemäßigter Gangart - böse Zungen würden bereits hier von Langeweile sprechen. Dabei geht der Song recht viel versprechend los, mit atmosphärischen Motiven clean gespielter Gitarren, geflüstertem Text (von dem ich nichts verstehe) und akzentuiertem Schlagzeug. Ab und zu gesellen sich einige verzerrte Gitarren dazu - das war's dann aber leider auch schon. Wenn das Avantgarde Black Metal sein soll... ich weiß ja nicht.
Song zwei, "Queen Emeraldas", geht zwar insgesamt etwas flotter zu Werke, die erwarteten, nein, erhofften Ausbrüche bleiben aber auch hier aus. Der Fünfer macht seine Sache aus technischer Sicht zwar gut, auch die Arrangements stimmen, aber in Dramaturgie brauchen die Herren noch ein bisschen Nachhilfe.
Naja, vielleicht fehlt mir auch der Blick auf das Gesamtkunstwerk - "Birth Of Pozoj" ist nämlich der Auftakt einer Trilogie, die mit "Escape Of Pozoj" und "Return Of Pozoj" ihre Fortsetzungen finden soll. Wer sich (oder mich) übrigens fragt, wer eigentlich dieser "Pozoj" ist, dem kann ich wahrscheinlich auch nicht weiterhelfen. Alles, was ich finden konnte, war das russische Wort "позой", das die phonetische Entsprechung ist und so viel wie "Körperhaltung" bedeutet. Kein Wunder also, dass "Birth of Pozoj" so unglaublich langatmig klingt - wenn sich die Körperhaltung gerade erst ausbildet...
Aber wer weiß, vielleicht finden JOHAN WOLFGANG POZOJ auf den Folgewerken endlich den Weg, ihren atmosphärisch durchaus dichten und vielversprechenden Ansatz mit ein wenig Dynamik aufzupeppen!? Vielleicht ist JOHAN WOLFGANG POZOJ aber ein ähnlicher Rohrkrepierer wie VOID OF SILENCE, die ich auch schon seit ihren Anfangstagen bei Code666 stinklangweilig fand...
Mireletion
New Metal Member
http://www.ragherrie.com/2011/04/johan-wolfgang-pozoj-birth-of-pozoj/
Johann Wolfgang von Goethe is natuurlijk bekend als een Duits filosoof, dichter en wetenschapperuit de 19e eeuw. Blijkbaar vonden een groep Kroaten dit inspiratie genoeg om hun band hiernaar te vernoemen met als toevoeging een draak van een Europese mythe (Pazoj) die ze aan hun naam plakten. De band speelt avant-garde black metal en is ooit onstaan uit twee bands die het goed konden vinden. Hier is dan hun debuutplaat die heel toepasselijk Birth of Pazoj heet.
Opvallend is dat dit debuut slechts twee nummers bevat. Het eerste nummer, Bellum Omnium Contra Omnes. duurt maar liefst 33 minuten en snijdt een spanning aan in die het hele half uur wordt vastgehouden. Het begint progressief met rustige drumpartijen en keyboards waarna het na een minuut of tien losbarst in agressieve black metal dat afgewisseld wordt met rustige interludes. Het kabbelt lekker voorbij en er zit een duidelijk couplet-refrein-structuur in verwerkt.
Het tweede nummer gaat een wat andere kant op. De zon verdwijnt en maakt ruimte voor een donkere wolk vol black metal. Grunts vliegen je om de oren, agressie alom. De band weet een prachtige manier te vinden om je in een soort trance te brengen die te vergelijken valt met een trance van progressive metal/rock: herhalende riffjes, hypnotiserende zang die soms tegen het dissonante aan zit en bijzondere songstructuren. Het eindigt waanzinnig met een stevig gitaarstuk van maar liefst vijf minuten. Genieten geblazen.
Zo zie je maar dat een onbekende band uit een (voor ons) redelijk onbekend land in staat is te infiltreren in de hedendaagse metal. Een bijzonder werk voor de fans van progressieve metal. Om het nog makkelijker te maken ga ik maar eens met bands smijten: vergelijkbaar met een rauwe Agalloch, een vleugje Celtic Frost en hier en daar wat Vintersorg. Twee nummers, vijftig minuten. Uniek.
Johann Wolfgang von Goethe is natuurlijk bekend als een Duits filosoof, dichter en wetenschapperuit de 19e eeuw. Blijkbaar vonden een groep Kroaten dit inspiratie genoeg om hun band hiernaar te vernoemen met als toevoeging een draak van een Europese mythe (Pazoj) die ze aan hun naam plakten. De band speelt avant-garde black metal en is ooit onstaan uit twee bands die het goed konden vinden. Hier is dan hun debuutplaat die heel toepasselijk Birth of Pazoj heet.
Opvallend is dat dit debuut slechts twee nummers bevat. Het eerste nummer, Bellum Omnium Contra Omnes. duurt maar liefst 33 minuten en snijdt een spanning aan in die het hele half uur wordt vastgehouden. Het begint progressief met rustige drumpartijen en keyboards waarna het na een minuut of tien losbarst in agressieve black metal dat afgewisseld wordt met rustige interludes. Het kabbelt lekker voorbij en er zit een duidelijk couplet-refrein-structuur in verwerkt.
Het tweede nummer gaat een wat andere kant op. De zon verdwijnt en maakt ruimte voor een donkere wolk vol black metal. Grunts vliegen je om de oren, agressie alom. De band weet een prachtige manier te vinden om je in een soort trance te brengen die te vergelijken valt met een trance van progressive metal/rock: herhalende riffjes, hypnotiserende zang die soms tegen het dissonante aan zit en bijzondere songstructuren. Het eindigt waanzinnig met een stevig gitaarstuk van maar liefst vijf minuten. Genieten geblazen.
Zo zie je maar dat een onbekende band uit een (voor ons) redelijk onbekend land in staat is te infiltreren in de hedendaagse metal. Een bijzonder werk voor de fans van progressieve metal. Om het nog makkelijker te maken ga ik maar eens met bands smijten: vergelijkbaar met een rauwe Agalloch, een vleugje Celtic Frost en hier en daar wat Vintersorg. Twee nummers, vijftig minuten. Uniek.
http://metalassaultradio.com/index....mid=10&sms_ss=pingfm&at_xt=4dc84b215228a3ab,0
Black Metal is such a broad category in Metal these days. The branches and sequels are many, and the terms "Avant-garde" and "Progressive" are quickly becoming cliché for music that does not definitively fit into a mainstream category. One could coin Croatian Black Metal five-piece J.W. Pozoj as either one of the aforementioned, but they are anything by cliché. They play their own style of Black Metal to the tune of two songs spanning over 50 minutes. I would describe this album as "epic" in the way that there is a feel to this album that is majestic and greater than the songs themselves.
Birth of Pozoj is a completely revamped edition of the original album of the same name, self-released by J.W. Pozoj in 2006. The 2011 edition is re-recorded with the current line-up, and sounds amazing. J.W. Pozoj conceptualized Birth of Pozoj as the first album in a trilogy, with The Escape of Pozoj, also self-released in 2009, the second. I can say that I look forward to the completion of the code666-released trilogy based strictly on the greatness of the first helping.
For those intimidated by songs in excess of 20 minutes each, don't be - the album is composed expertly. Bellum Omnium Contra Omnes, the first track coming in at 33 minutes and 51 seconds, opens to a dark spoken word intro, transitioning to a slow and doom-influenced trance that grabs you instantly. Now cue the guitars, which start to cut in and out, acting as exclamation points to a story. As the track progresses, properly placed, almost elegant soloing continues to impress the ears. Fear not - Black Metal shrieks are appropriately injected - but let me be clear that this is not a traditional Black Metal album. The track in its entirety transitions countless times, and is exceptionally crafted throughout.
I found myself excited and eager to hear where this album would take me. It is undeniably a journey, one you take with J.W. Pozoj into the depths of original, accessible, and unconventional Black Metal. The combining of chants, shrieks, clean vocals, gloomy and hard edge riffs, and a variety of soloing, results in a solid creation of extraordinary music bliss that keeps you begging for more.
Black Metal is such a broad category in Metal these days. The branches and sequels are many, and the terms "Avant-garde" and "Progressive" are quickly becoming cliché for music that does not definitively fit into a mainstream category. One could coin Croatian Black Metal five-piece J.W. Pozoj as either one of the aforementioned, but they are anything by cliché. They play their own style of Black Metal to the tune of two songs spanning over 50 minutes. I would describe this album as "epic" in the way that there is a feel to this album that is majestic and greater than the songs themselves.
Birth of Pozoj is a completely revamped edition of the original album of the same name, self-released by J.W. Pozoj in 2006. The 2011 edition is re-recorded with the current line-up, and sounds amazing. J.W. Pozoj conceptualized Birth of Pozoj as the first album in a trilogy, with The Escape of Pozoj, also self-released in 2009, the second. I can say that I look forward to the completion of the code666-released trilogy based strictly on the greatness of the first helping.
For those intimidated by songs in excess of 20 minutes each, don't be - the album is composed expertly. Bellum Omnium Contra Omnes, the first track coming in at 33 minutes and 51 seconds, opens to a dark spoken word intro, transitioning to a slow and doom-influenced trance that grabs you instantly. Now cue the guitars, which start to cut in and out, acting as exclamation points to a story. As the track progresses, properly placed, almost elegant soloing continues to impress the ears. Fear not - Black Metal shrieks are appropriately injected - but let me be clear that this is not a traditional Black Metal album. The track in its entirety transitions countless times, and is exceptionally crafted throughout.
I found myself excited and eager to hear where this album would take me. It is undeniably a journey, one you take with J.W. Pozoj into the depths of original, accessible, and unconventional Black Metal. The combining of chants, shrieks, clean vocals, gloomy and hard edge riffs, and a variety of soloing, results in a solid creation of extraordinary music bliss that keeps you begging for more.
Mireletion
New Metal Member
http://www.metal-glory.de/reviews.php?nr=21091
Die Kroaten Johann Wolfgang Pozoj sind entstanden aus den beiden Bands Intoxicate und Grob und haben ihren Namen dem (prä)indoeuropäschen Mythos über einen Drachen(Pozoj) entliehen. Dieser Tage veröffentlichen sie den ersten Teil einer Trilogie. 2012 soll der zweite und 2013 der abschließende dritte Teil folgen. Die Trilogie handelt vom Mythos der philosophischen Triade von These, Antithese und Synthese und die Kunst diese real werden zu lassen. Der erste Teil The Birth Of Poznoj ist die symbolische Phase, als die Idee noch nicht in endgültiger Version vorhanden war und beschreibt die Geburt des Drachen(Pozoj) als symbolischen Beginner der Zeit dargestellt.
Zu hören gibt es in fast einer Stunde gerade mal zwei Songs, was allerdings das Werk nicht weniger Abwechslungsreich macht als wenn es 10 Stücke wären. Das erste Stück Bellum Omnium Contra Omnes beginnt mit einem gesprochenem Intro und erzeugt zu Beginn einen Negura Bunget mäßigen Touch(was jetzt aber nicht als Vergleich zu werten ist). Dieses an NB erinnerndes Moment kommt in diesem Lied immer wieder mal hoch. Nach fast 5 min mehr oder weniger träges, atmosphärischem dahin plätschern wird es dann etwas schneller das Ganze bekommt einen melodischen, progressiven Anstrich. Der Gesang wird dunkel aber meist clean gehalten( etwas spärlicher aber auch raue BM mäßige Schreie)und auch hier erinnert es ein wenig an NB. Gegen Mitte werden dann auch die Black Metal Elemente bedient und man geht aggressiver zu werke. Im hinteren Teil fährt man dann wieder in ruhigere Gewässer und baut wieder auf Atmosphäre um zum Ende des Songs nochmal auszubrechen. Das zweite Stück Queen Emeraldas beginnt dann so wie der erste Track aufgehört hat, nach ganz kurzer Einleitung gehts schnell und aggressiv zur Sache und die Vocals sind irgendwo im Bereich zwischen Dark- und Black Metal anzusiedeln. Mal etwas mehr, mal etwas weniger fies. Hier geht´s erst im hinteren Teil des Stücks etwas ruhiger zu, wenn mit Samples gearbeitet wird und die Musik ohne Vocals auskommt. Gegen Ende gibt es dann nochmal ein Bäumchen Wechsel Dich Teil, wenn völlig cleane Vocals von aggressiven rauen Schreien abgelöst werden, welche sich auch teilweise mit einender Vermischen(ähnlich wie bei alten Vintersorg(von der Art und Weise))
Fazit: The Birth Of Pozoj ist keine leichte Kost und es braucht sicher den ein oder anderen Durchlauf um richtig mit dem Album warm zu werden. Wenn man sich aber drauf einlässt gibt es viel zu entdecken. Vor allem in den tragenden, atmosphärischen Parts weiß die Truppe zu überzeugen. Der Stilbezeichnung Avantgarde Black Metal, wie vom Label angegeben, würde ich nur bedingt zustimmen. Das schnürt das Korsett um die Band einfach zu eng. Das Konstrukt dieser Band ist weitaus größer als es denn in eine bestimmte Schublade zu schieben. Progressives und alternatives kann man hier ebenso raus hören wie Post Metallisches, sowie Dark und Black Metal, ja selbst Folk Einflüsse sind im geringen Maße vorhanden. Black Metal Puristen sollten die Finger vom Album lassen, offene Geister und vor allem Metaller, die in jedem Genre ihre Favs haben, dürften aber ihre Freude haben; beim erkunden von The Birth Of Pozoj. Ich freue mich jedenfalls schon auf Teil Zwei und Drei der Trilogie! 8,5/10 Punkte
Die Kroaten Johann Wolfgang Pozoj sind entstanden aus den beiden Bands Intoxicate und Grob und haben ihren Namen dem (prä)indoeuropäschen Mythos über einen Drachen(Pozoj) entliehen. Dieser Tage veröffentlichen sie den ersten Teil einer Trilogie. 2012 soll der zweite und 2013 der abschließende dritte Teil folgen. Die Trilogie handelt vom Mythos der philosophischen Triade von These, Antithese und Synthese und die Kunst diese real werden zu lassen. Der erste Teil The Birth Of Poznoj ist die symbolische Phase, als die Idee noch nicht in endgültiger Version vorhanden war und beschreibt die Geburt des Drachen(Pozoj) als symbolischen Beginner der Zeit dargestellt.
Zu hören gibt es in fast einer Stunde gerade mal zwei Songs, was allerdings das Werk nicht weniger Abwechslungsreich macht als wenn es 10 Stücke wären. Das erste Stück Bellum Omnium Contra Omnes beginnt mit einem gesprochenem Intro und erzeugt zu Beginn einen Negura Bunget mäßigen Touch(was jetzt aber nicht als Vergleich zu werten ist). Dieses an NB erinnerndes Moment kommt in diesem Lied immer wieder mal hoch. Nach fast 5 min mehr oder weniger träges, atmosphärischem dahin plätschern wird es dann etwas schneller das Ganze bekommt einen melodischen, progressiven Anstrich. Der Gesang wird dunkel aber meist clean gehalten( etwas spärlicher aber auch raue BM mäßige Schreie)und auch hier erinnert es ein wenig an NB. Gegen Mitte werden dann auch die Black Metal Elemente bedient und man geht aggressiver zu werke. Im hinteren Teil fährt man dann wieder in ruhigere Gewässer und baut wieder auf Atmosphäre um zum Ende des Songs nochmal auszubrechen. Das zweite Stück Queen Emeraldas beginnt dann so wie der erste Track aufgehört hat, nach ganz kurzer Einleitung gehts schnell und aggressiv zur Sache und die Vocals sind irgendwo im Bereich zwischen Dark- und Black Metal anzusiedeln. Mal etwas mehr, mal etwas weniger fies. Hier geht´s erst im hinteren Teil des Stücks etwas ruhiger zu, wenn mit Samples gearbeitet wird und die Musik ohne Vocals auskommt. Gegen Ende gibt es dann nochmal ein Bäumchen Wechsel Dich Teil, wenn völlig cleane Vocals von aggressiven rauen Schreien abgelöst werden, welche sich auch teilweise mit einender Vermischen(ähnlich wie bei alten Vintersorg(von der Art und Weise))
Fazit: The Birth Of Pozoj ist keine leichte Kost und es braucht sicher den ein oder anderen Durchlauf um richtig mit dem Album warm zu werden. Wenn man sich aber drauf einlässt gibt es viel zu entdecken. Vor allem in den tragenden, atmosphärischen Parts weiß die Truppe zu überzeugen. Der Stilbezeichnung Avantgarde Black Metal, wie vom Label angegeben, würde ich nur bedingt zustimmen. Das schnürt das Korsett um die Band einfach zu eng. Das Konstrukt dieser Band ist weitaus größer als es denn in eine bestimmte Schublade zu schieben. Progressives und alternatives kann man hier ebenso raus hören wie Post Metallisches, sowie Dark und Black Metal, ja selbst Folk Einflüsse sind im geringen Maße vorhanden. Black Metal Puristen sollten die Finger vom Album lassen, offene Geister und vor allem Metaller, die in jedem Genre ihre Favs haben, dürften aber ihre Freude haben; beim erkunden von The Birth Of Pozoj. Ich freue mich jedenfalls schon auf Teil Zwei und Drei der Trilogie! 8,5/10 Punkte
http://neckbreaker.de/cd-reviews/4334-johann-wolfgang-pozoj-birth-of-pozoj
7,5/10
Kroatien ist an sich nicht bekannt für seine Black Metal Szene. Aber wie jedes Land hat auch dieses seine versteckten Perlen, die nur allzu oft nicht international wahrgenommen werden. JOHANN WOLFGANG POZOJ sind eine davon, denn abgesehen von einem äußerst merkwürdigen Bandnamen, bieten die Jungs progressiven Schwarzmetall vom Feinsten. Schon seit 2004 gibt es diese Band, die offensichtlich große Freude an langen Songs hat. So hat ihr nun neu-aufgenommenes Debütalbum Birth of Pozoj (Erstveröffentlichung 2007) lediglich zwei Tracks, die sich beide in der Größenordnung einer halben Stunde aufhalten. Einerseits gibt diese Art der Albenstruktur JOHANN WOLFGANG POZOJ die Gelegenheit, Großartige Hymnen zu schreiben. Andererseits jedoch erhöht sie das Risiko, dass die Tracks in monumentaler Fadheit ausufern. Glücklicherweise ist letzteres in keinerlei Hinsicht der Fall. Die zwei Songs sind von einer kompositorischen Qualität, wie man sie in diesem Genre sonst lange sucht. Eine reife Durchstrukturierung der Tracks macht diese zu sehr außergewöhnlichen Hörerlebnissen, die durch Innovation und vor allem durch Eigenständigkeit glänzen.
Fesselnde, minimalistische Grundriffs bilden das Grundgerüst der Tracks, die immer weiter ausgebaut und abgeändert werden. JOHANN WOLFGANG POZOJ konzentrieren sich dabei zunächst eher auf eine ruhige, fesselnde Monotonie als auf herbes Geknüppele. Stabilisiert wird dieses Gerüst durch virtuose Gitarrenläufe, progressive Keyboardeinlagen und beruhigende Klargesangspassagen.
Doch das Gleichgewicht verschiebt sich im Laufe des Songs immer mehr zugunsten des rohen Schwarzmetalls. Hat sich dieses erstmal eingependelt, stehen finstere Blastbeat-Parts im ständigen Wechsel mit melodischen Progressive-Einschüben. Die Vielseitigkeit, die dadurch auf Birth of Pozoj Einzug erhält, steht dabei irgendwie im krassen Kontrast zu der Monotonie, aus der sie entsprang, was sich sehr eindrucksvoll auf den Gesamteindruck auswirkt.
Insgesamt merkt man gar nicht, dass es nur zwei Songs sein sollen, die man sich gerade anhört. Die unauffälligen Motivwechsel und melodischen Variationen sind einfach enorm umfangreich, weshalb sich viele Passagen wie separate Songs anhören. Nach einiger Zeit wird jedoch das Leitmotiv wieder aufgegriffen, was die Tracks zu sehr interessanten Angelegenheiten macht.
Etwas schade ist, dass sich so manches Mal ein belangloser Riff einschleicht, der einfach richtig ausführlich verwurstet wird, ohne wirklich auf den Punkt zu kommen. Auch das Drumming ist etwas lieblos geraten, denn stellenweise unterscheidet dieses sich in den schwarzmetallischen Passagen überhaupt nicht von den experimentelleren.
Birth of Pozoj ist ein Album geworden, dass vor allem für Fans von NEGURĂ BUNGET oder OCTOBER FALLS interessant sein dürfte. Auch sonst kann jeder bedenkenlos zugreifen, der es liebt, wenn ein progressiver Groove auf ein gutes Gespür für eingängige Riffs und überdurchschnittlich gute Songstrukturierung trifft.
Als Must-Have würde ich diese Scheibe jedoch nur bedingt bezeichnen, auch wenn Kroatien nun mit JOHANN WOLFGANG POZOJ in Besitz einer respektablen Black Metal Institution ist. (Jannick)
7,5/10
Kroatien ist an sich nicht bekannt für seine Black Metal Szene. Aber wie jedes Land hat auch dieses seine versteckten Perlen, die nur allzu oft nicht international wahrgenommen werden. JOHANN WOLFGANG POZOJ sind eine davon, denn abgesehen von einem äußerst merkwürdigen Bandnamen, bieten die Jungs progressiven Schwarzmetall vom Feinsten. Schon seit 2004 gibt es diese Band, die offensichtlich große Freude an langen Songs hat. So hat ihr nun neu-aufgenommenes Debütalbum Birth of Pozoj (Erstveröffentlichung 2007) lediglich zwei Tracks, die sich beide in der Größenordnung einer halben Stunde aufhalten. Einerseits gibt diese Art der Albenstruktur JOHANN WOLFGANG POZOJ die Gelegenheit, Großartige Hymnen zu schreiben. Andererseits jedoch erhöht sie das Risiko, dass die Tracks in monumentaler Fadheit ausufern. Glücklicherweise ist letzteres in keinerlei Hinsicht der Fall. Die zwei Songs sind von einer kompositorischen Qualität, wie man sie in diesem Genre sonst lange sucht. Eine reife Durchstrukturierung der Tracks macht diese zu sehr außergewöhnlichen Hörerlebnissen, die durch Innovation und vor allem durch Eigenständigkeit glänzen.
Fesselnde, minimalistische Grundriffs bilden das Grundgerüst der Tracks, die immer weiter ausgebaut und abgeändert werden. JOHANN WOLFGANG POZOJ konzentrieren sich dabei zunächst eher auf eine ruhige, fesselnde Monotonie als auf herbes Geknüppele. Stabilisiert wird dieses Gerüst durch virtuose Gitarrenläufe, progressive Keyboardeinlagen und beruhigende Klargesangspassagen.
Doch das Gleichgewicht verschiebt sich im Laufe des Songs immer mehr zugunsten des rohen Schwarzmetalls. Hat sich dieses erstmal eingependelt, stehen finstere Blastbeat-Parts im ständigen Wechsel mit melodischen Progressive-Einschüben. Die Vielseitigkeit, die dadurch auf Birth of Pozoj Einzug erhält, steht dabei irgendwie im krassen Kontrast zu der Monotonie, aus der sie entsprang, was sich sehr eindrucksvoll auf den Gesamteindruck auswirkt.
Insgesamt merkt man gar nicht, dass es nur zwei Songs sein sollen, die man sich gerade anhört. Die unauffälligen Motivwechsel und melodischen Variationen sind einfach enorm umfangreich, weshalb sich viele Passagen wie separate Songs anhören. Nach einiger Zeit wird jedoch das Leitmotiv wieder aufgegriffen, was die Tracks zu sehr interessanten Angelegenheiten macht.
Etwas schade ist, dass sich so manches Mal ein belangloser Riff einschleicht, der einfach richtig ausführlich verwurstet wird, ohne wirklich auf den Punkt zu kommen. Auch das Drumming ist etwas lieblos geraten, denn stellenweise unterscheidet dieses sich in den schwarzmetallischen Passagen überhaupt nicht von den experimentelleren.
Birth of Pozoj ist ein Album geworden, dass vor allem für Fans von NEGURĂ BUNGET oder OCTOBER FALLS interessant sein dürfte. Auch sonst kann jeder bedenkenlos zugreifen, der es liebt, wenn ein progressiver Groove auf ein gutes Gespür für eingängige Riffs und überdurchschnittlich gute Songstrukturierung trifft.
Als Must-Have würde ich diese Scheibe jedoch nur bedingt bezeichnen, auch wenn Kroatien nun mit JOHANN WOLFGANG POZOJ in Besitz einer respektablen Black Metal Institution ist. (Jannick)
ROCK TRIBUNE MAGAZINE (printed - belgium)
Jonathan Wolfgang Pozoj
Birth Of Pozoj
Code 666/Aural
Voor ondergetekende is dit een eerste kennismaking met het Kroatische avantgarde black metal-combo Jonathan Wolfgang Pozoj. Het is eigenlijk een soloproject op compositorisch gebied, maar Jonathan Wolfgang (J.W. voor de vrienden) haalde voor de uitvoering wel twee gelijkgestemde zielen naar de studio om bijstand te verlenen voor zang en bas. Alles draait om de Indo-Europese mythe rond een draak, Pozoj, en alle later daar rond verweven mythen en linguïstiek. Blijkbaar betreft het hier het eerste deel van een trilogie en verscheen het al eens in 2007 langs obscure kanalen, maar werd nu alles opnieuw opgenomen in de bezetting van destijds, maar dan met wat meer middelen. Het blijft evenwel een erg organisch gebeuren, want overproductie is hen duidelijk vreemd en alles lijkt vrij direct te zijn ingespeeld. Er staan slechts twee songs op deze cd, Bellum Omnium Contra Omnes en Queen Emeraldas, maar het zijn dan wel beide lang uitgesponnen composities waarin tal van spanningsvelden tegen elkaar opbotsen. Het is duidelijk dat de atmosfeer in de muziek het belangrijkste is: ondanks een spaarzame demarrage tracht men nergens snelheidsrecords te breken, maar vooral een erg lugubere stemming te creëren. Op muzikaal en vocaal gebied hoorden we overigens meermaals overeenkomsten met hun labelgenoten van Negura Bunget, maar daar kunnen we echt niet rouwig om zijn. Hopelijk wacht men niet te lang met de volgende delen van de trilogie, Escape Of Pozoj en Return Of Pozoj, want dit smaakt alleszins naar nog.
Morbid Geert
80/100
Jonathan Wolfgang Pozoj
Birth Of Pozoj
Code 666/Aural
Voor ondergetekende is dit een eerste kennismaking met het Kroatische avantgarde black metal-combo Jonathan Wolfgang Pozoj. Het is eigenlijk een soloproject op compositorisch gebied, maar Jonathan Wolfgang (J.W. voor de vrienden) haalde voor de uitvoering wel twee gelijkgestemde zielen naar de studio om bijstand te verlenen voor zang en bas. Alles draait om de Indo-Europese mythe rond een draak, Pozoj, en alle later daar rond verweven mythen en linguïstiek. Blijkbaar betreft het hier het eerste deel van een trilogie en verscheen het al eens in 2007 langs obscure kanalen, maar werd nu alles opnieuw opgenomen in de bezetting van destijds, maar dan met wat meer middelen. Het blijft evenwel een erg organisch gebeuren, want overproductie is hen duidelijk vreemd en alles lijkt vrij direct te zijn ingespeeld. Er staan slechts twee songs op deze cd, Bellum Omnium Contra Omnes en Queen Emeraldas, maar het zijn dan wel beide lang uitgesponnen composities waarin tal van spanningsvelden tegen elkaar opbotsen. Het is duidelijk dat de atmosfeer in de muziek het belangrijkste is: ondanks een spaarzame demarrage tracht men nergens snelheidsrecords te breken, maar vooral een erg lugubere stemming te creëren. Op muzikaal en vocaal gebied hoorden we overigens meermaals overeenkomsten met hun labelgenoten van Negura Bunget, maar daar kunnen we echt niet rouwig om zijn. Hopelijk wacht men niet te lang met de volgende delen van de trilogie, Escape Of Pozoj en Return Of Pozoj, want dit smaakt alleszins naar nog.
Morbid Geert
80/100
Mireletion
New Metal Member
http://www.zwaremetalen.com/recensie/19061/Johan-Wolfgang-Pozoj-Birth-of-Pozoj.html
Johan Wolfgang Pozoj - Birth of Pozoj
Code 666 Records, 2011
Johan Wolfgang Pozoj, nog nooit van gehoord. De band komt uit Kroatië en heeft getekend bij Code 666 voor een trilogie. Birth of Pozoj is hierbij dan het eerste deel. Enig speurwerk en uiteraard het promomateriaal leert ons dat de eerste twee delen al eens zijn uitgebracht in eigen beheer. Dit is echter geen simpele heruitgave want het is geheel opnieuw opgenomen en er missen drie nummers. Toch weten de heren met de twee nummers die er wel opstaan een respectabele vierenvijftig minuten te klokken.
Met deze speelduur weten we al dat dit geen rechttoe rechtaan black metal zal zijn, nee het is post-moderne, avant-garde black metal, een hele mond vol dus. Het zal mij allemaal een worst zijn, zolang de muziek maar interessant is. En daar kan ik gelukkig bevestigend op antwoorden. Bellum Omnium Contra Omnes duurt een dikke dertig (!) minuten maar weet toch moeiteloos te boeien. Voorzichtig en kalm opgebouwde passages met fluisterstukken die uitmonden in echte black met goede screams en weer terug. Het kan hier allemaal. De afwisseling hierin geeft je het idee dat je naar een aantal passages luistert met een centraal thema. Queen Emeraldas brengt al veel meer black metal maar nog steeds voldoende kalmte ernaast. Goede riffs, blastbeats en stukken waarin we invloeden van ex-labelgenoten als Negurã Bunget terug kunnen vinden. Van tijd tot tijd dus meer folk georiënteerd maar dit doet absoluut niets af aan de kwaliteit van de songs.
Helaas is het na deze twee nummers over, en ik vraag me af hoe de hier weggelaten drie het geheel aanvullen. Al met al is dit een heel aardige release die mij doet uitkijken naar het volgende werk van deze band. Voor de meer openminded mensen hier zou ik zeggen: Probeer dit eens.
Score: 81/100
Johan Wolfgang Pozoj - Birth of Pozoj
Code 666 Records, 2011
Johan Wolfgang Pozoj, nog nooit van gehoord. De band komt uit Kroatië en heeft getekend bij Code 666 voor een trilogie. Birth of Pozoj is hierbij dan het eerste deel. Enig speurwerk en uiteraard het promomateriaal leert ons dat de eerste twee delen al eens zijn uitgebracht in eigen beheer. Dit is echter geen simpele heruitgave want het is geheel opnieuw opgenomen en er missen drie nummers. Toch weten de heren met de twee nummers die er wel opstaan een respectabele vierenvijftig minuten te klokken.
Met deze speelduur weten we al dat dit geen rechttoe rechtaan black metal zal zijn, nee het is post-moderne, avant-garde black metal, een hele mond vol dus. Het zal mij allemaal een worst zijn, zolang de muziek maar interessant is. En daar kan ik gelukkig bevestigend op antwoorden. Bellum Omnium Contra Omnes duurt een dikke dertig (!) minuten maar weet toch moeiteloos te boeien. Voorzichtig en kalm opgebouwde passages met fluisterstukken die uitmonden in echte black met goede screams en weer terug. Het kan hier allemaal. De afwisseling hierin geeft je het idee dat je naar een aantal passages luistert met een centraal thema. Queen Emeraldas brengt al veel meer black metal maar nog steeds voldoende kalmte ernaast. Goede riffs, blastbeats en stukken waarin we invloeden van ex-labelgenoten als Negurã Bunget terug kunnen vinden. Van tijd tot tijd dus meer folk georiënteerd maar dit doet absoluut niets af aan de kwaliteit van de songs.
Helaas is het na deze twee nummers over, en ik vraag me af hoe de hier weggelaten drie het geheel aanvullen. Al met al is dit een heel aardige release die mij doet uitkijken naar het volgende werk van deze band. Voor de meer openminded mensen hier zou ik zeggen: Probeer dit eens.
Score: 81/100
SPARK MAGAZINE - June 2011 - printed czech rep.
Label CODE666 má neobyčejný čich na to, co
zajímavého se děje na současné post blackové
scéně, a dokázal ji vytáhnout na světlo světa
zpod vlhkých a zahnívajících kamenů leckteré divné
brouky (namátkou NEGURA BUNGET, SCALD či
THE AXIS OF PERDITION). Tentokrát ovem zaátral
hodně hluboko v kalném bahně evropského undergroundu
a jeho prsty dosáhly a do chorvatského
Samoboru pro záhadnou kapelu JOHANN
WOLFGANG POZOJ. Nenechte se zmýlit, nejedná
se o jednočlenný projekt ádného pána s podobně
ulítlým jménem či uměleckým pseudonymem.
Pětice Chorvatů se údajně inspirovala prastarým
označením pro draka (pozoj), odkudsi z úsvitu
indoevropských jazyků. Bohuel se mi nepodařilo
dohledat, zda přídomek Johann Wolfgang odkazuje
na literáta a geniálního polyhistora Goetheho,
nebo na neméně geniální hudebníky Bacha
a Mozarta.
Podobně jako název kapely je zamodrchaná
a zmatená i její hudební produkce, ale v konečném
důsledku je to vlastně k dobrému. Kdy jsem
ovem zaslechl JOHANNA WOLFGANGA POZOJE poprvé,
nevěděl jsem tak úplně, co si myslet. Zda si
někdo dělá legraci, nebo to myslí váně, a co tím
vlastně vůbec chce říci. Nakonec z toho ale vykrystalizovalo
neuvěřitelně zajímavé dílko, jen
se nesmíte nechat odradit na první poslech. Má
to v sobě opravdu silný zápach undergroundu, a
jakousi demáčovitost a chuť či bezelstné nadení,
jaké se na naí scéně vyskytovalo naposledy snad
někdy na konci 90. let. JWP se vrací ke kořenům
podzemní hudby k její absolutní svobodě, nesvázanosti
a monosti vyzkouet si cokoli, utvářet
si vlastní tvář zcela mimo hlavní proud a mimo to,
co zrovna frčí. Odměnou jim budi, e jejich práce,
úsilí a hlavně originality a nenapodobitelného
projevu si viml kvalitní vydavatel ze Západu.
Deska Birth of Pozoj je vlastně znovu nahraný
debutový materiál z roku 2007, respektive dvě
z pěti na něm obsaených skladeb (nutno vak
dodat, e jeden track má 35 a druhý 21 minut).
Není tedy vyloučeno, e se jetě dočkáme nového
vydání dvojky Escape of Pozoj a pak i aktuální
tvorby, na kterou bych byl hodně zvědavý. Stylově
je to oříek, v zásadě střednětempá hudba se specifickou
atmosférou vycházející z melancholického
blacku a různých post odnoí, ale občas to má
v sobě jakousi a crustovou řezavost či punkovou
neučesanost vyvaující jinak spí zatěkané, posmutnělé
a chmurné nálady. A byť kapela nepouívá
ádné mainky a kláves střídmě, nebál bych
se některé decentní atmosférické pasáe označit
za takřka ambientní.
Pokud jde o výtky, obsahově jsou JWP natolik
mimo kategorie, e mi na nich snad ani nic nevadí;
co do formy je vak přeci jen poznat rezervy
v produkční práci (čisté zpěvy a čisté kytary nejsou
stoprocentně čisté, dokonce mám pocit, e mají
občas i poněkud rozladěné struny nebo neikovně
nastavený efekt, ale co u...). Nicméně jako
příslib do budoucna z chorvatských luhů a hájů
velmi nadějné. Jen to chce zejména na počátku
trochu více posluchačovy trpělivosti...
Martin Čermák 4,5/6
Label CODE666 má neobyčejný čich na to, co
zajímavého se děje na současné post blackové
scéně, a dokázal ji vytáhnout na světlo světa
zpod vlhkých a zahnívajících kamenů leckteré divné
brouky (namátkou NEGURA BUNGET, SCALD či
THE AXIS OF PERDITION). Tentokrát ovem zaátral
hodně hluboko v kalném bahně evropského undergroundu
a jeho prsty dosáhly a do chorvatského
Samoboru pro záhadnou kapelu JOHANN
WOLFGANG POZOJ. Nenechte se zmýlit, nejedná
se o jednočlenný projekt ádného pána s podobně
ulítlým jménem či uměleckým pseudonymem.
Pětice Chorvatů se údajně inspirovala prastarým
označením pro draka (pozoj), odkudsi z úsvitu
indoevropských jazyků. Bohuel se mi nepodařilo
dohledat, zda přídomek Johann Wolfgang odkazuje
na literáta a geniálního polyhistora Goetheho,
nebo na neméně geniální hudebníky Bacha
a Mozarta.
Podobně jako název kapely je zamodrchaná
a zmatená i její hudební produkce, ale v konečném
důsledku je to vlastně k dobrému. Kdy jsem
ovem zaslechl JOHANNA WOLFGANGA POZOJE poprvé,
nevěděl jsem tak úplně, co si myslet. Zda si
někdo dělá legraci, nebo to myslí váně, a co tím
vlastně vůbec chce říci. Nakonec z toho ale vykrystalizovalo
neuvěřitelně zajímavé dílko, jen
se nesmíte nechat odradit na první poslech. Má
to v sobě opravdu silný zápach undergroundu, a
jakousi demáčovitost a chuť či bezelstné nadení,
jaké se na naí scéně vyskytovalo naposledy snad
někdy na konci 90. let. JWP se vrací ke kořenům
podzemní hudby k její absolutní svobodě, nesvázanosti
a monosti vyzkouet si cokoli, utvářet
si vlastní tvář zcela mimo hlavní proud a mimo to,
co zrovna frčí. Odměnou jim budi, e jejich práce,
úsilí a hlavně originality a nenapodobitelného
projevu si viml kvalitní vydavatel ze Západu.
Deska Birth of Pozoj je vlastně znovu nahraný
debutový materiál z roku 2007, respektive dvě
z pěti na něm obsaených skladeb (nutno vak
dodat, e jeden track má 35 a druhý 21 minut).
Není tedy vyloučeno, e se jetě dočkáme nového
vydání dvojky Escape of Pozoj a pak i aktuální
tvorby, na kterou bych byl hodně zvědavý. Stylově
je to oříek, v zásadě střednětempá hudba se specifickou
atmosférou vycházející z melancholického
blacku a různých post odnoí, ale občas to má
v sobě jakousi a crustovou řezavost či punkovou
neučesanost vyvaující jinak spí zatěkané, posmutnělé
a chmurné nálady. A byť kapela nepouívá
ádné mainky a kláves střídmě, nebál bych
se některé decentní atmosférické pasáe označit
za takřka ambientní.
Pokud jde o výtky, obsahově jsou JWP natolik
mimo kategorie, e mi na nich snad ani nic nevadí;
co do formy je vak přeci jen poznat rezervy
v produkční práci (čisté zpěvy a čisté kytary nejsou
stoprocentně čisté, dokonce mám pocit, e mají
občas i poněkud rozladěné struny nebo neikovně
nastavený efekt, ale co u...). Nicméně jako
příslib do budoucna z chorvatských luhů a hájů
velmi nadějné. Jen to chce zejména na počátku
trochu více posluchačovy trpělivosti...
Martin Čermák 4,5/6
http://metalreview.com/reviews/6190/j-w--pozoj-birth-of-pozoj
8/10
Birth of Pozoj is a curious album with a curious story by a very curiously-named band. Johann Wolfgang Pozoj (or J.W. Pozoj; or just JWP) is a Croatian act that plays an oft-spacious, sometimes aggressive, and always adventurous take on atmospheric and progressive blackened metal (but not necessarily black metal). The band was recently (and oh-so-wisely) picked up by Code666, finally giving proper release of their two albums. Birth of Pozoj is technically their debut, but before the Code666 release they decided to re-record it with their current lineup. The resulting music is as stunning as it is challenging, often meandering but never really going off track. It promises to appeal to the same part of the brain that their labels most famous alumnus (that would be Negura Bunget) calls home, while hopefully giving the band some momentum before the reissue of their monstrous second album arrives.
This new version of Birth of Pozoj is two tracks that together amount to nearly 55 minutes, with opener Bellum Omnium Contra Omnes stopping just under the 34-minute mark. More impatient metalheads should probably find the door now, as this track takes nearly 10 minutes to build methodically with clean guitar, somewhat droning keys and half-spoken clean vocals. When riffs get heavy they bring a certain blackened stoner quality, only with the darkened folk tinges of the bands homeland. Over several movements, one of which contains its own verse and heavy chorus, the song builds to a fitting climax. Some parts meander slightly most notably the extended ambient part towards the end but overall this is a dazzling journey that only gets out-dazzled by its follower.
Queen Emeraldas hits almost right out of the gate with the kind of blackened metal familiar to fans of the bands second album. The intense riff-craft sounds like a mixture of Negura Bunget and The Chasm, hooking the listener for nearly 21 minutes. Some sections show off a talent with textural chord progressions that are not unlike those of Drudkh, while others are fully engaged in aggressive black metal. Easily the songs (and albums) best passage starts just before the 9-minute mark. Ascending tremolo riffing is joined by a near-groove in the rhythm section that continues through a drop-off and hits back with some wildly cool (like, factor of 11) Hammond organ. Think Uriah Heep playing Eastern Euro blackened metal. Itll make ya smile. Well, it makes me smile.
Undoubtedly JWPs greatest asset is the slight swagger that many of their icier peers cannot begin to claim. Part of this comes from Ivan Borcics vocals, which bleed personality by managing to simultaneously possess vulnerability and confidence. But most striking is the bands collective chemistry. Guitars weave, bass dances, and drums change it up enough to give variety and dynamics to even the sparsest moments.
A word of advice to those who would like to take on Birth of Pozoj: give it time. It will not sink in after five listens, and maybe not even ten. This is a grower that was meticulously constructed and therefore deserves a dedicated ear to fully appreciate the nuances and songwriting details. Those enjoying the bands sound but cant quite get over that learning curve should perhaps wait for Code666 to reissue the blistering and far more immediate Escape of Pozoj. But in truth both albums exude a sort of oddball excellence, and it is only fitting if some proper distribution slaps Johann Wolfgang Pozoj firmly on the maps of many metal fans.
8/10
Birth of Pozoj is a curious album with a curious story by a very curiously-named band. Johann Wolfgang Pozoj (or J.W. Pozoj; or just JWP) is a Croatian act that plays an oft-spacious, sometimes aggressive, and always adventurous take on atmospheric and progressive blackened metal (but not necessarily black metal). The band was recently (and oh-so-wisely) picked up by Code666, finally giving proper release of their two albums. Birth of Pozoj is technically their debut, but before the Code666 release they decided to re-record it with their current lineup. The resulting music is as stunning as it is challenging, often meandering but never really going off track. It promises to appeal to the same part of the brain that their labels most famous alumnus (that would be Negura Bunget) calls home, while hopefully giving the band some momentum before the reissue of their monstrous second album arrives.
This new version of Birth of Pozoj is two tracks that together amount to nearly 55 minutes, with opener Bellum Omnium Contra Omnes stopping just under the 34-minute mark. More impatient metalheads should probably find the door now, as this track takes nearly 10 minutes to build methodically with clean guitar, somewhat droning keys and half-spoken clean vocals. When riffs get heavy they bring a certain blackened stoner quality, only with the darkened folk tinges of the bands homeland. Over several movements, one of which contains its own verse and heavy chorus, the song builds to a fitting climax. Some parts meander slightly most notably the extended ambient part towards the end but overall this is a dazzling journey that only gets out-dazzled by its follower.
Queen Emeraldas hits almost right out of the gate with the kind of blackened metal familiar to fans of the bands second album. The intense riff-craft sounds like a mixture of Negura Bunget and The Chasm, hooking the listener for nearly 21 minutes. Some sections show off a talent with textural chord progressions that are not unlike those of Drudkh, while others are fully engaged in aggressive black metal. Easily the songs (and albums) best passage starts just before the 9-minute mark. Ascending tremolo riffing is joined by a near-groove in the rhythm section that continues through a drop-off and hits back with some wildly cool (like, factor of 11) Hammond organ. Think Uriah Heep playing Eastern Euro blackened metal. Itll make ya smile. Well, it makes me smile.
Undoubtedly JWPs greatest asset is the slight swagger that many of their icier peers cannot begin to claim. Part of this comes from Ivan Borcics vocals, which bleed personality by managing to simultaneously possess vulnerability and confidence. But most striking is the bands collective chemistry. Guitars weave, bass dances, and drums change it up enough to give variety and dynamics to even the sparsest moments.
A word of advice to those who would like to take on Birth of Pozoj: give it time. It will not sink in after five listens, and maybe not even ten. This is a grower that was meticulously constructed and therefore deserves a dedicated ear to fully appreciate the nuances and songwriting details. Those enjoying the bands sound but cant quite get over that learning curve should perhaps wait for Code666 to reissue the blistering and far more immediate Escape of Pozoj. But in truth both albums exude a sort of oddball excellence, and it is only fitting if some proper distribution slaps Johann Wolfgang Pozoj firmly on the maps of many metal fans.
Mireletion
New Metal Member
))
http://www.headbang.it/recensione/johann-wolfgang-pozoj-birth-of-pozoj/10045
7/10
La Code666 prende per mano i croati Johann Wolfgang Pozoj e li mette sotto importanti riflettori, la formazione aveva dato alla luce due full-lenght fra il 2007 e il 2009 passati inosservati sino a questi "nuovi giorni". Etichetta e band pianificano un nuovo inizio tramite l'uscita di tre dischi che riproporranno materiale riarrangiato più altre novità. Il primo passo della trilogia lo abbiamo già per le mani e si intitola Birth Of Pozoj ( i seguenti si intitoleranno Escape Of Pozoj e Return Of Pozoj) e vede la presenza di sole due tracce di ingente durata (la prima supera la mezz'ora mentre la seconda arriva "solamente" a venti minuti), due canzoni eclettiche, progressive e sperimentali. I Johann Wolfgang Pozoj rimangono aggrappati alla musica estrema tramite iniezioni black metal selvatiche tipiche dell'europa dell'est, ma questa è solo una delle tante correnti che troveremo in brani mai troppo complicati come la durata potrebbe far pensare.
Aleggiano oscurità e ritualità nella prima Bellum Omnium Contra Omnes, canzone che si perde in momenti soporifero/rilassanti per poi incidere con un ritornello potente e deciso. Il paragone di turno a questo giro è quello con gli In The Woods, in diverse situazioni ho avvertito una certa affinità (o un comune intento) nonostante resti chiara la notevole diversità tra le due formazioni.
I Johann Wolfgang Pozoj non sono interessati a sfoggiare tecnica a tutti i costi, però suonano davvero bene e con vibrante intensità. Gli strumenti grazie ad una bella produzione sembrano suonati in presa diretta accanto al fruitore di turno.
Il songwriting è positivo e brillante, il pericolo di perdersi in composizioni così lunghe era davvero altissimo (qualcosina deve essere tuttavia aggiustato, a volte si ha la vaga sensazione di parti copia incollate forzatamente fra di loro). Se affrontare Bellum Omnium Contra Omnes è una sfida interessante, più facile e fluido l'ascolto della seconda Queen Emeraldas, brano che tende a graffiare in maniera più dinamica rispetto alla opener.
Birth Of Pozoj è affare per chi si nutre di musica mai banale e ricercata. Chitarre arpeggiate sapranno tenere compagnia a dovere e con ritmo, i momenti "violenti" non stonano mai (se fossero stati di più sarebbe stato ancora meglio) e il cantato di Ivan Borbic è sempre dinamico e interessante (voce pulita, "sclerata" e diabolica). Johann Wolfgang Pozoj è un progetto avantgarde interessante, se sarà portato avanti nella giusta maniera potrà togliere diversi sfizi.
7/10
La Code666 prende per mano i croati Johann Wolfgang Pozoj e li mette sotto importanti riflettori, la formazione aveva dato alla luce due full-lenght fra il 2007 e il 2009 passati inosservati sino a questi "nuovi giorni". Etichetta e band pianificano un nuovo inizio tramite l'uscita di tre dischi che riproporranno materiale riarrangiato più altre novità. Il primo passo della trilogia lo abbiamo già per le mani e si intitola Birth Of Pozoj ( i seguenti si intitoleranno Escape Of Pozoj e Return Of Pozoj) e vede la presenza di sole due tracce di ingente durata (la prima supera la mezz'ora mentre la seconda arriva "solamente" a venti minuti), due canzoni eclettiche, progressive e sperimentali. I Johann Wolfgang Pozoj rimangono aggrappati alla musica estrema tramite iniezioni black metal selvatiche tipiche dell'europa dell'est, ma questa è solo una delle tante correnti che troveremo in brani mai troppo complicati come la durata potrebbe far pensare.
Aleggiano oscurità e ritualità nella prima Bellum Omnium Contra Omnes, canzone che si perde in momenti soporifero/rilassanti per poi incidere con un ritornello potente e deciso. Il paragone di turno a questo giro è quello con gli In The Woods, in diverse situazioni ho avvertito una certa affinità (o un comune intento) nonostante resti chiara la notevole diversità tra le due formazioni.
I Johann Wolfgang Pozoj non sono interessati a sfoggiare tecnica a tutti i costi, però suonano davvero bene e con vibrante intensità. Gli strumenti grazie ad una bella produzione sembrano suonati in presa diretta accanto al fruitore di turno.
Il songwriting è positivo e brillante, il pericolo di perdersi in composizioni così lunghe era davvero altissimo (qualcosina deve essere tuttavia aggiustato, a volte si ha la vaga sensazione di parti copia incollate forzatamente fra di loro). Se affrontare Bellum Omnium Contra Omnes è una sfida interessante, più facile e fluido l'ascolto della seconda Queen Emeraldas, brano che tende a graffiare in maniera più dinamica rispetto alla opener.
Birth Of Pozoj è affare per chi si nutre di musica mai banale e ricercata. Chitarre arpeggiate sapranno tenere compagnia a dovere e con ritmo, i momenti "violenti" non stonano mai (se fossero stati di più sarebbe stato ancora meglio) e il cantato di Ivan Borbic è sempre dinamico e interessante (voce pulita, "sclerata" e diabolica). Johann Wolfgang Pozoj è un progetto avantgarde interessante, se sarà portato avanti nella giusta maniera potrà togliere diversi sfizi.
http://www.metallus.it/recensioni/birth-of-pozoj/
Code 666 porta alla nostra attenzione i croati Johann Wolfgang Pozoj, una band di avantgarde metal dalle potenzialità indiscutibili e davvero interessante. Birth Of Pozoj è una riedizione del primo album del 2007, che finalmente può vedere la luce su larga scala e portare questeclettica band agli occhi dei numerosi estimatori di queste sonorità così sfuggenti e particolari. Birth Of Pozoj è in sintesi un melange tra un solfureo black metal nordeuropeo e contaminazioni progressive/psichedeliche di derivazione settantiana. Che gli intenti dei nostri siano senza dubbio coraggiosi, lo capiamo nellimmediato osservando la struttura del disco: soltanto due brani, due lunghe suites della durata di circa trenta e venti minuti. Una scelta rischiosa, considerato il fatto che potrebbe relegare i nostri nel limbo della noia, invece i croati mostrano non soltanto delle buone doti tecniche, ma la capacità di creare unamalgama sempre dinamica e coinvolgente. Un punto di forza è il cantato di Ivan Borcic, che passa da un corrosivo screaming a un pulito recitato con disinvoltura e in più parti dei brani, laltro è lottimo lavoro svolto dalle chitarre, che spaziano da una velocità furente e riff scarnificanti, a momenti di rilassatezza e introspezione, da distorsioni cacofoniche a pastiche psichedelici che mettono in luce come i giganti degli anni settanta siano stati indispensabili nelleconomia del sound dei croati. Due pezzi soltanto quindi (benché la prima edizione dellalbum ne contenesse cinque, di cui gli ultimi tre brevi), ma vivi e positivamente contradditori nel susseguirsi dei suoni. Un buon lavoro per una band con un potenziale molto alto.
Code 666 porta alla nostra attenzione i croati Johann Wolfgang Pozoj, una band di avantgarde metal dalle potenzialità indiscutibili e davvero interessante. Birth Of Pozoj è una riedizione del primo album del 2007, che finalmente può vedere la luce su larga scala e portare questeclettica band agli occhi dei numerosi estimatori di queste sonorità così sfuggenti e particolari. Birth Of Pozoj è in sintesi un melange tra un solfureo black metal nordeuropeo e contaminazioni progressive/psichedeliche di derivazione settantiana. Che gli intenti dei nostri siano senza dubbio coraggiosi, lo capiamo nellimmediato osservando la struttura del disco: soltanto due brani, due lunghe suites della durata di circa trenta e venti minuti. Una scelta rischiosa, considerato il fatto che potrebbe relegare i nostri nel limbo della noia, invece i croati mostrano non soltanto delle buone doti tecniche, ma la capacità di creare unamalgama sempre dinamica e coinvolgente. Un punto di forza è il cantato di Ivan Borcic, che passa da un corrosivo screaming a un pulito recitato con disinvoltura e in più parti dei brani, laltro è lottimo lavoro svolto dalle chitarre, che spaziano da una velocità furente e riff scarnificanti, a momenti di rilassatezza e introspezione, da distorsioni cacofoniche a pastiche psichedelici che mettono in luce come i giganti degli anni settanta siano stati indispensabili nelleconomia del sound dei croati. Due pezzi soltanto quindi (benché la prima edizione dellalbum ne contenesse cinque, di cui gli ultimi tre brevi), ma vivi e positivamente contradditori nel susseguirsi dei suoni. Un buon lavoro per una band con un potenziale molto alto.
Similar threads
