THE AXIS OF PERDITION "Tenements..." - reviews
- Thread starter Emi
- Start date
http://www.flightofpegasus.gr/heavy_metal/
THE AXIS OF PERDITION Tenements (Of The Anointed Flesh) (Code 666)
Το αγγλικό σχήμα δεν περνά απαρατήρητο στις τάξεις των φίλων του ακραίου χώρου. Το νέο του άλμπουμ έρχεται να επαληθεύσει αυτό που λανσάρει η εταιρεία του ως industrial psych. Το πρώτο συνθετικό έχει μάλλον σχέση με τον ήχο και το δεύτερο με τη διαταραχή που αναδεικνύεται μέσα από αυτόν. Η αγριότητα των συνθέσεων χρήζει μελέτης. Το μεγαλόσχημο ύφος τους ακούγεται τρομακτικό, δυσάρεστο και συνάμα ενδιαφέρον. Σε κάποιες στιγμές είναι δυσαρμονικό και ασυνάρτητο και αυτά όμως είναι στοιχεία της όλης εντύπωσης που προτίθεται να δώσει η ομάδα. Η δουλειά αυτή δεν μπορεί να κριθεί με το δίπολο των επιλογών «μου αρέσει δε μου αρέσει» και τις μεταξύ τους διαβαθμίσεις. Πρόκειται για το ηχητικό συμπλήρωμα μιας οποιασδήποτε κατάστασης παρανοϊκής, καταστροφικής. Αν οι δημιουργοί της αποφάσιζαν να φανούν πιο επιλεκτικοί και να συνοψίσουν κάποιες πραγματικά καλές ιδέες θα μπορούσαν να αιφνιδιάσουν περισσότερους.
THE AXIS OF PERDITION Tenements (Of The Anointed Flesh) (Code 666)
Absolute Zero Media
[FONT="]The Axis of Perdition- Tenements-CD (Code 666)[/FONT]
[FONT="]Black and Death metal seem to have a cross roads and its always seems to be in a more tech manner and with this band they love to add the elements of Voivod and Aryeon for the Spacial, Futuristic Prog element mix into all of this . If Manes mixed with Red Harvest it would almost sound like this to me. I know that two odd projects to mix but this is a very odd band to begin with as they actually to mix Black, Death, Prog, Thrash and Sci Fi into one song and then turn the blender on full speed ahead. If you have never heard The Axis of Perdition then you are clearly missing out . The touches of electronic and grinding madness just help to make it all the more interesting to dissect and delv into for many many listens. Another in long line of great Avant Metal under takings for Code666.[/FONT]
[FONT="]http://www.code666.net/[/FONT]
Metalglory.de
4.5/10
Die Engländer The Axis Of Perdition werden mir vom Label als Industrial Psycho Metal angekündigt. Andere Quellen reden von Avantgarde Black/Death Metal. Wenn ich mir das Album Tenements (of the anointed flesh) anhöre; fehlt mir eigentlich nur noch der Hinweis auf progressive Black Metal. Denn von allem ist etwas dabei. Was dabei herausgekommen ist, wenn man all diese Stile zu einem Gesamtbild vereinen will, kann man sich hier nun anhören(oder es auch lassen).
Nachdem ich mir das Werk ca. 7 mal hintereinander gegönnt habe(und das jeweils über eine Stunde), habe ich allerdings immer noch keinen Schimmer, was ich davon halten soll. Das Intro The Sleeper kommt noch mit Atmosphäre daher, dunkel und Unheil verkündend, mit leichten Space Touch. Doch spätestens beim ersten Track Unveiled ist Schluss mit Lustig. Alles was die Jungs drauf haben legen sie in die Waagschale; das Problem: Sie hauen alles durcheinander ohne eine Struktur erkennen zu lassen. Einige Spezialisten werden sicher sagen halt! Da kann man doch so einiges raus hören und entdecken. Das ist definitiv richtig, aber diese Stellen sind in Tenements sehr rar gesät. Meistens wirkt alles sehr chaotisch und es bereitet mir, selbst nach dem 7ten Durchgang, Probleme die Feinheiten herauszufiltern. Der Industriale Touch, die progressive Ausrichtung und auch die avantgardistische Black Metal Ader kommen zwar immer wieder durch, aber alles wird einfach zu experimentell dargeboten.
Das nächste Problem, fast alle Song klingen sehr ähnlich, was ich nicht zuletzt auf das erwähnte Chaos zurück führe. Dass es besser geht beweist das Siebener Gespann beim vorletzten Song Ordained, welcher ein schwerer mit drückender Atmosphäre versehener progressiver fast Black Metaller(vom Gesang mal abgesehen) geworden ist.
Fazit: Tenements ist ein Album an dem sich die Geister scheiden werden. Entweder wird man es lieben oder hassen. Die einen werden sagen, dass man aus dem chaotischen Wirrwarr die Feinheiten herausfiltern muss und das Album als Experimentelles Wunderwerk sehen. Andere hingegen werden sagen geh mir mit dem Mist weg. Die für meinen Geschmack etwas dürftige und dünne Produktion des Ganzen dürfte es für letztere Fraktion noch einfacher machen NEIN zu sagen.
Die hin und wieder aufblitzenden Fähigkeiten der Musiker, welche hier durchaus erkennbar sind, und Ordained lassen mich dann am Ende doch noch mit Gnädigen 4,5/10 Punkten werten.
----------
Judging by the patchy internet translation I got, this seems to be in the grand tradition of Axis reviews. Too chaotic, not enough catchy parts, not "structured" enough.
4.5/10
Die Engländer The Axis Of Perdition werden mir vom Label als Industrial Psycho Metal angekündigt. Andere Quellen reden von Avantgarde Black/Death Metal. Wenn ich mir das Album Tenements (of the anointed flesh) anhöre; fehlt mir eigentlich nur noch der Hinweis auf progressive Black Metal. Denn von allem ist etwas dabei. Was dabei herausgekommen ist, wenn man all diese Stile zu einem Gesamtbild vereinen will, kann man sich hier nun anhören(oder es auch lassen).
Nachdem ich mir das Werk ca. 7 mal hintereinander gegönnt habe(und das jeweils über eine Stunde), habe ich allerdings immer noch keinen Schimmer, was ich davon halten soll. Das Intro The Sleeper kommt noch mit Atmosphäre daher, dunkel und Unheil verkündend, mit leichten Space Touch. Doch spätestens beim ersten Track Unveiled ist Schluss mit Lustig. Alles was die Jungs drauf haben legen sie in die Waagschale; das Problem: Sie hauen alles durcheinander ohne eine Struktur erkennen zu lassen. Einige Spezialisten werden sicher sagen halt! Da kann man doch so einiges raus hören und entdecken. Das ist definitiv richtig, aber diese Stellen sind in Tenements sehr rar gesät. Meistens wirkt alles sehr chaotisch und es bereitet mir, selbst nach dem 7ten Durchgang, Probleme die Feinheiten herauszufiltern. Der Industriale Touch, die progressive Ausrichtung und auch die avantgardistische Black Metal Ader kommen zwar immer wieder durch, aber alles wird einfach zu experimentell dargeboten.
Das nächste Problem, fast alle Song klingen sehr ähnlich, was ich nicht zuletzt auf das erwähnte Chaos zurück führe. Dass es besser geht beweist das Siebener Gespann beim vorletzten Song Ordained, welcher ein schwerer mit drückender Atmosphäre versehener progressiver fast Black Metaller(vom Gesang mal abgesehen) geworden ist.
Fazit: Tenements ist ein Album an dem sich die Geister scheiden werden. Entweder wird man es lieben oder hassen. Die einen werden sagen, dass man aus dem chaotischen Wirrwarr die Feinheiten herausfiltern muss und das Album als Experimentelles Wunderwerk sehen. Andere hingegen werden sagen geh mir mit dem Mist weg. Die für meinen Geschmack etwas dürftige und dünne Produktion des Ganzen dürfte es für letztere Fraktion noch einfacher machen NEIN zu sagen.
Die hin und wieder aufblitzenden Fähigkeiten der Musiker, welche hier durchaus erkennbar sind, und Ordained lassen mich dann am Ende doch noch mit Gnädigen 4,5/10 Punkten werten.
----------
Judging by the patchy internet translation I got, this seems to be in the grand tradition of Axis reviews. Too chaotic, not enough catchy parts, not "structured" enough.
Myklon_B already summed up the major points of criticism properly.
But hey, at least those who complained about the lack of "music" on Urfe will stop bitching.
But hey, at least those who complained about the lack of "music" on Urfe will stop bitching.
http://www.wingsofdeath.net/content...Perdition - Tenements (Of The Anointed Flesh)
Axis Of Perdition werd zo'n tien jaar geleden opgericht door het Britse duo Michael Blenkarn (Guitars, Keyboards, Programming) en Brooke Johnson (Vocals, Guitar). Na wat initieel plaatwerk werd de band getekend door code 666 en werd besloten de naam aan te passen naar The Axis Of Perdition. Met de nadruk op het lidwoord om aan te geven dat zij de enige echte entiteit zijn. Dergelijke overbodige en omslachtige omschrijvingen worden ook door het label gebruikt om uitleg te geve aan de omstandigheden waaruit de muziek ontstaat. De inspiratie komt simpelweg voort uit de lelijkheid van het verval van de stedelijke omgeving (wie wel eens in een grote Engelse industriestad is geweest zal dit ongetwijfeld begrijpen) en de naargeestigheid van mogelijk toekomstige post-apocalyptische verwoesting. Dat is al een mond vol, en dan nog maar mijn versie in een korte interpretatie. Dit geheel schijnt ook qua concept en tekstueel in de laatste drie cd's tot uiting te komen (voorganger is dubbelalbum Urfe, dat louter schijnt te bestaan uit ambient geluidsfragmenten en soundscapes). Tenements (Of The Anointed Flesh) is mijn kennismaking met deze band, ik kan er verder dan ook niets over vertellen, vooral ook omdat ik van de teksten niet veel versta en de band deze niet vrijgeeft vanuit een voor mij onbegrijpelijk edoch artistiek blijkbaar verantwoord standpunt.
Waar het om gaat is natuurlijk de muziek, die dan ook een weerspiegeling vormt van zoveel potentiële ellende. Het geluid van The Axis Of Perdition wordt gevormd door een combinatie van harde, gewelddadige passages, sinistere dark ambient, industrial soundscapes en/of gewoonweg noise. Zoals zoveel Britse acts in dit genre maakt de band veelvuldig gebruik van post rock / black metal, gekenmerkt door dissonant, onverfijnd gitaarwerk, en onrustige (geprogrammeerde?) drumpatronen. Vocaal gezien bedient de band zich over het algemeen van over de top screams of juist een soort verheven zang, een enkele keer van praatzang/gesproken teksten. Na het nog rustgevende geluidsgolfje / intro The Sleeper komen zowat alle genoemde elementen vanaf Unveiled voorbij. Vanaf Unbound wil ik daar ook nog een op de zenuwen werkend pianodeuntje aan toevoegen.
Op mij komt de muziek vrij ongestructureerd over, niet alleen omdat van klassieke composities als refrein/couplet geen sprake is, maar ook omdat de tracks willekeurig lijken te beginnen en eindigen. Het zijn zeker geen nummers in de traditionele zin. De tracks zijn ook nog niet eens aan de korte kant (gemiddeld toch al vlot zo'n zeven minuten) zodat ik regelmatig de draad, als die er al is, kwijt ben. Ik ben blij als ik ter hoogte van Dark Red Other even mag ademhalen, werkt best rustgevend zo'n soundscapeje. Het mag duidelijk zijn dat het concept met de bijbehorende muziek niet aan mij besteed is. Als echter de toekomst gaat zijn zoals The Axis Of Perdition die op dit album voorspelt, begrijp zelfs ik dat je daar niet vrolijk van gaat worden. De drukkende, beangstigende sfeer van Tenements (Of The Anointed Flesh) komt in ieder geval goed over.
Axis Of Perdition werd zo'n tien jaar geleden opgericht door het Britse duo Michael Blenkarn (Guitars, Keyboards, Programming) en Brooke Johnson (Vocals, Guitar). Na wat initieel plaatwerk werd de band getekend door code 666 en werd besloten de naam aan te passen naar The Axis Of Perdition. Met de nadruk op het lidwoord om aan te geven dat zij de enige echte entiteit zijn. Dergelijke overbodige en omslachtige omschrijvingen worden ook door het label gebruikt om uitleg te geve aan de omstandigheden waaruit de muziek ontstaat. De inspiratie komt simpelweg voort uit de lelijkheid van het verval van de stedelijke omgeving (wie wel eens in een grote Engelse industriestad is geweest zal dit ongetwijfeld begrijpen) en de naargeestigheid van mogelijk toekomstige post-apocalyptische verwoesting. Dat is al een mond vol, en dan nog maar mijn versie in een korte interpretatie. Dit geheel schijnt ook qua concept en tekstueel in de laatste drie cd's tot uiting te komen (voorganger is dubbelalbum Urfe, dat louter schijnt te bestaan uit ambient geluidsfragmenten en soundscapes). Tenements (Of The Anointed Flesh) is mijn kennismaking met deze band, ik kan er verder dan ook niets over vertellen, vooral ook omdat ik van de teksten niet veel versta en de band deze niet vrijgeeft vanuit een voor mij onbegrijpelijk edoch artistiek blijkbaar verantwoord standpunt.
Waar het om gaat is natuurlijk de muziek, die dan ook een weerspiegeling vormt van zoveel potentiële ellende. Het geluid van The Axis Of Perdition wordt gevormd door een combinatie van harde, gewelddadige passages, sinistere dark ambient, industrial soundscapes en/of gewoonweg noise. Zoals zoveel Britse acts in dit genre maakt de band veelvuldig gebruik van post rock / black metal, gekenmerkt door dissonant, onverfijnd gitaarwerk, en onrustige (geprogrammeerde?) drumpatronen. Vocaal gezien bedient de band zich over het algemeen van over de top screams of juist een soort verheven zang, een enkele keer van praatzang/gesproken teksten. Na het nog rustgevende geluidsgolfje / intro The Sleeper komen zowat alle genoemde elementen vanaf Unveiled voorbij. Vanaf Unbound wil ik daar ook nog een op de zenuwen werkend pianodeuntje aan toevoegen.
Op mij komt de muziek vrij ongestructureerd over, niet alleen omdat van klassieke composities als refrein/couplet geen sprake is, maar ook omdat de tracks willekeurig lijken te beginnen en eindigen. Het zijn zeker geen nummers in de traditionele zin. De tracks zijn ook nog niet eens aan de korte kant (gemiddeld toch al vlot zo'n zeven minuten) zodat ik regelmatig de draad, als die er al is, kwijt ben. Ik ben blij als ik ter hoogte van Dark Red Other even mag ademhalen, werkt best rustgevend zo'n soundscapeje. Het mag duidelijk zijn dat het concept met de bijbehorende muziek niet aan mij besteed is. Als echter de toekomst gaat zijn zoals The Axis Of Perdition die op dit album voorspelt, begrijp zelfs ik dat je daar niet vrolijk van gaat worden. De drukkende, beangstigende sfeer van Tenements (Of The Anointed Flesh) komt in ieder geval goed over.
http://www.metallus.it/recensioni/tenements-of-the-anointed-flesh/
7/10
Non sono mai stati una band semplice o immediata, gli albionici The Axis of Perdition, vuoi per lelevata consistenza concettuale, vuoi per leffettiva difficoltà del loro mix di black metal e industrial estremo.
Questo quarto album, Tenements (Of The Anointed Flesh), non fa che confermare tali considerazioni, in virtù di un approccio quasi maniacale e parossistico, che come sempre associa continui fraseggi chitarristici, dissonanti e stridenti, a beat ritmici (sia umani, nella persona di Dan Mullins, sia digitali) fitti e martellanti.
Rispetto al precendente, interlocutorio, Urfe (2009), la componente ambient-drone risulta molto ridimensionata, e relegata a ruolo di contorno, nonché a intro e outro. Chi ha avuto modo di apprezzare il loro ottimo Deleted Scenes from the Transition Hospital del 2005 sa già cosa aspettarsi, nonché quanto il gruppo debba allestetica e ai concetti del videogame Silent Hill, e anche in questo nuovo album i fan potranno cogliere, più rimandi alla saga, ai suoi incubi e deliri.
La sostanza del disco propone otto brani piuttosto omogenei, in cui la furia assassina meccanizzata di Brooke Johnson (già Mine[thorn] e coi nostri Void of Silence) e Mike Blenkarn ha tutto lo spazio per propagarsi. Laccoppiata Unveiled Unbound basterebbe già da sola ad avere ragione della lucidità mentale di molti ascoltatori, ma gli Axis non mollano la presa, e fino alla più atmosferica e riflessiva Ordained BPM e violenza sonora rimangono ad alti livelli.
Un po più di dinamismo e alternanza nella tracklist avrebbe sicuramente giovato a tutto il lavoro, compresso invece in un maniacale tour de force. Altro evidente difetto, che taglia le gambe a entusiasmi e valutazioni finali, risiede nella realizzazione tecnica, in una produzione non proprio potente e cristallina e in un mixaggio che propone suoni mancanti di frequenze e impastati, soprattutto per quanto riguarda le chitarre, che non risaltano come dovrebbero.
Peccato, perché col giusto sound il disco avrebbe guadagnato molto, in termini di impatto, coinvolgimento e fruibilità. Resta comunque una buona prova per gli amanti del crossover fra black e industrial, nella vena di ultimi Blut Aus Nord, Darkspace, Thorns, Dodheimsgard.
7/10
Non sono mai stati una band semplice o immediata, gli albionici The Axis of Perdition, vuoi per lelevata consistenza concettuale, vuoi per leffettiva difficoltà del loro mix di black metal e industrial estremo.
Questo quarto album, Tenements (Of The Anointed Flesh), non fa che confermare tali considerazioni, in virtù di un approccio quasi maniacale e parossistico, che come sempre associa continui fraseggi chitarristici, dissonanti e stridenti, a beat ritmici (sia umani, nella persona di Dan Mullins, sia digitali) fitti e martellanti.
Rispetto al precendente, interlocutorio, Urfe (2009), la componente ambient-drone risulta molto ridimensionata, e relegata a ruolo di contorno, nonché a intro e outro. Chi ha avuto modo di apprezzare il loro ottimo Deleted Scenes from the Transition Hospital del 2005 sa già cosa aspettarsi, nonché quanto il gruppo debba allestetica e ai concetti del videogame Silent Hill, e anche in questo nuovo album i fan potranno cogliere, più rimandi alla saga, ai suoi incubi e deliri.
La sostanza del disco propone otto brani piuttosto omogenei, in cui la furia assassina meccanizzata di Brooke Johnson (già Mine[thorn] e coi nostri Void of Silence) e Mike Blenkarn ha tutto lo spazio per propagarsi. Laccoppiata Unveiled Unbound basterebbe già da sola ad avere ragione della lucidità mentale di molti ascoltatori, ma gli Axis non mollano la presa, e fino alla più atmosferica e riflessiva Ordained BPM e violenza sonora rimangono ad alti livelli.
Un po più di dinamismo e alternanza nella tracklist avrebbe sicuramente giovato a tutto il lavoro, compresso invece in un maniacale tour de force. Altro evidente difetto, che taglia le gambe a entusiasmi e valutazioni finali, risiede nella realizzazione tecnica, in una produzione non proprio potente e cristallina e in un mixaggio che propone suoni mancanti di frequenze e impastati, soprattutto per quanto riguarda le chitarre, che non risaltano come dovrebbero.
Peccato, perché col giusto sound il disco avrebbe guadagnato molto, in termini di impatto, coinvolgimento e fruibilità. Resta comunque una buona prova per gli amanti del crossover fra black e industrial, nella vena di ultimi Blut Aus Nord, Darkspace, Thorns, Dodheimsgard.
http://www.writteninmusic.com/metal/the-axis-of-perdition-tenements-of-the-anointed-flesh/lang/nl/
Het uit Engeland afkomstige The Axis Of Perdition combineert industrial met black metal en fuseert deze tot een ziekelijke combinatie. De twee bandleden hebben de dubieuze namen Tetsuo Unit BRJ en Test Subject MGB. De as van het verderf is een mooie bandnaam, want de muziek houdt het midden tussen Anaal Nathrakh en Blut Aus Nord: anorganische atonale melodieën over beukende industriële riffs.
Het is opvallend hoeveel variatie er in de tempi binnen de nummers zit. Bij industrial is monotoonheid vaak troef, maar Axis zorgt voor razendsnelle blast beats afgewisseld met up-tempo riffing. De band is al geruime tijd actief en heeft een aantal wapenfeiten op haar naam staan. Hier kan Tenements met succes aan toegevoegd worden. Overduidelijk een band die tot het post black metal genre hoort en een absolute aanrader voor fans van Deathspell Omega en natuurlijk bovenvermelde bands.
Het uit Engeland afkomstige The Axis Of Perdition combineert industrial met black metal en fuseert deze tot een ziekelijke combinatie. De twee bandleden hebben de dubieuze namen Tetsuo Unit BRJ en Test Subject MGB. De as van het verderf is een mooie bandnaam, want de muziek houdt het midden tussen Anaal Nathrakh en Blut Aus Nord: anorganische atonale melodieën over beukende industriële riffs.
Het is opvallend hoeveel variatie er in de tempi binnen de nummers zit. Bij industrial is monotoonheid vaak troef, maar Axis zorgt voor razendsnelle blast beats afgewisseld met up-tempo riffing. De band is al geruime tijd actief en heeft een aantal wapenfeiten op haar naam staan. Hier kan Tenements met succes aan toegevoegd worden. Overduidelijk een band die tot het post black metal genre hoort en een absolute aanrader voor fans van Deathspell Omega en natuurlijk bovenvermelde bands.
http://vehementconjuration.blogspot.com/2011/04/axis-of-perdition-tenements-of-anointed.html
Going back to the first half of the 2000s, the abominant The Axis of Perdition was already churning out impressive industrialized black metal horror, not unlike Atrium Carceris ambience and Blut Aus Nords twisted metal, and I remember enjoying Physical Illucinations in the Sewer of Xuchilbara (The Red God) and Deleted Scenes from the Transition Hospital to a great extent. Keeping this in mind, the groups newest offering Tenements (of the Anointed Flesh) is unfortunately not quite as captivating release, lacking in some crucial aspects such as truly haunting compositions and a fitting sound.
After the brief introduction, Unveiled kicks in with the programmed drums that, even though appearing on a heavily industrial album, seem somewhat amateurish, the sterile hammering not working for the atmospheres good at all. However, the overall atmosphere is fittingly hysterical, a thousand voices echoing all around the soundscape, guitars firing rapid and seemingly incoherent discordance, albeit the chord progressions are almost never remarkable. Vocals are the weakest link of the line-up: while for the most part they are decent raspy screams - though sometimes the forced semi-clean vocals (Unveiled, The Flesh Spiral) sound like theyd better belong to an insipid nu-metal group from yesteryears, lacking strength and any seriousness that an album of this kind would need - theres really nothing mysterious about the vocal output.
The humming ambient interlude Dark Red Other is the first proper breathing moment after an exhausting four-song combo of constant chaos. After that, the same feast on dissonant melodies continue until Ordained begins, a 180 degree turn from the material before it, starting with epic synths and then bursting into impressive melancholic black metal with twirling melodies and only slight elements of the convulsing metal that Tenements otherwise provides. This song is a definite highlight of the album, a heard-rending piece combining despair and sickness, sung in clean vocals, and it makes me wish the 60-minute whole had more of this style.
I hate to say it, but all in all Tenements (of the Anointed Flesh) leaves a slightly negative taste, mostly because the music doesnt quite deliver the frightening elements of their early material; instead, it all sounds a little common, already heard on various other black metal albums. Having only one truly great song, I must settle to an okay rating. Without that one particular track, take the half star off.
2,5/5
Going back to the first half of the 2000s, the abominant The Axis of Perdition was already churning out impressive industrialized black metal horror, not unlike Atrium Carceris ambience and Blut Aus Nords twisted metal, and I remember enjoying Physical Illucinations in the Sewer of Xuchilbara (The Red God) and Deleted Scenes from the Transition Hospital to a great extent. Keeping this in mind, the groups newest offering Tenements (of the Anointed Flesh) is unfortunately not quite as captivating release, lacking in some crucial aspects such as truly haunting compositions and a fitting sound.
After the brief introduction, Unveiled kicks in with the programmed drums that, even though appearing on a heavily industrial album, seem somewhat amateurish, the sterile hammering not working for the atmospheres good at all. However, the overall atmosphere is fittingly hysterical, a thousand voices echoing all around the soundscape, guitars firing rapid and seemingly incoherent discordance, albeit the chord progressions are almost never remarkable. Vocals are the weakest link of the line-up: while for the most part they are decent raspy screams - though sometimes the forced semi-clean vocals (Unveiled, The Flesh Spiral) sound like theyd better belong to an insipid nu-metal group from yesteryears, lacking strength and any seriousness that an album of this kind would need - theres really nothing mysterious about the vocal output.
The humming ambient interlude Dark Red Other is the first proper breathing moment after an exhausting four-song combo of constant chaos. After that, the same feast on dissonant melodies continue until Ordained begins, a 180 degree turn from the material before it, starting with epic synths and then bursting into impressive melancholic black metal with twirling melodies and only slight elements of the convulsing metal that Tenements otherwise provides. This song is a definite highlight of the album, a heard-rending piece combining despair and sickness, sung in clean vocals, and it makes me wish the 60-minute whole had more of this style.
I hate to say it, but all in all Tenements (of the Anointed Flesh) leaves a slightly negative taste, mostly because the music doesnt quite deliver the frightening elements of their early material; instead, it all sounds a little common, already heard on various other black metal albums. Having only one truly great song, I must settle to an okay rating. Without that one particular track, take the half star off.
2,5/5
METAL WAVE
85/100
Gli Axis Of Perdition sono un gruppo che, per quel che mi ricordo, ha suscitato un bel po’ di interesse nel 2004 con il loro “The Ichneumon Method (And Less Welcome Techniques)”, e che purtroppo non ho mai ascoltato in quanto introvabile. Il mio interesse per loro, poi, calò nel 2005 a seguito di un presunto flop del disco successivo, da me ugualmente non ascoltato (non so neanche se fosse riferito all’EP seguente o al loro secondo album). Fino ad allora, non sentii più parlare di questo gruppo inglese, che ora ritorna con questo “Tenements (Of The Anointed Flesh)”, un proseguimento del loro precedente “Urfe”, che era talmente lungo da dover essere rilasciato in formato doppio cd.
Come si sarà capito, non stiamo parlando di una band dal suono canonico, ma di una band che si definisce “industrial psycho metal”, che si riassume in un metal un po’ più industrial che black, ma davvero lontano dalla convenzionalità in quanto estremamente disarmonico e dissonante, molto rumorista e con molto interesse per il dark ambient. Come se l’industrial più violento ed estremo avesse contaminato il black metal di questi ragazzi. La loro musica a volte cita gli ultimi Mayhem (quelli di “Ordo…”, altre volte, come in “Unbound” sembra di sentire il perfetto mix tra il feeling sinistro dei Deathspell Omega e l’eccentricità dei Solefald, mentre altre volte ancora sembra far riferimento ai Limbonic Art in versione “tossicodipendente”. E tutto questo mentre la voce più che cantare, declama versi, la batteria esegue tempi molto dispari e con cambi di tempo pressoché continui e assolutamente frenetici, mentre le chitarre disegnano in continuazione riffs disarmonici, caotici, debitrici a volte a certa fusion. E non solo: aggiungete una qualità sonora confusa (secondo me volutamente), che penalizza le chitarre rendendole parecchio sfocate nella resa finale, e capirete forse davanti a quanto caos vi troverete ascoltando questo disco, davvero pieno zeppo di musica fino all’inverosimile. Il risultato ci sta ma, come si sarà capito, è qualcosa che svita il cervello. E si badi bene: la musica degli AOP non è acida come quella degli Aborym, non è “spaziale” come i Limbonic Art, ma è terribilmente cupa, caotica, assordante, apocalittica e grigia. Come se il “malessere urbano” che si cita nell’info sheet fosse un caos che ti ingoia e che fa impazzire. L’ascolto dunque non è per tutti, ma chi vorrà addentrarsi potrà farsi investire da una “Unbound” frenetica e schizoide, una turbolenta e torbida “Sigil And Portents”, la più malata e migliore “Charged” e la più assordante “Disintegration”, soprattutto verso la fine. E se ciò non bastasse, aggiungete pure un intermezzo ambient, dall’oscuro titolo “Dark Red Other”, e la conclusiva e vagamente tragica “Ordained”, che va in direzione completamente opposta a tutti gli altri brani proponendo un brano non solare, ma comunque rilassante e tranquillo, che sembra uscito nientemeno che dallo psichedelico “A Deeper Kind Of Slumber” dei Tiamat!
Questo cd è da ascoltare, come tutta la band. Certo, ci sono dei difetti che appesantiscono il risultato finale, come una musica spesso troppo omogenea e difficile da sostenere, un muro sonoro sfocato e confuso che rende le parti di chitarra udibili, ma dalle note poco distinguibili, che sulle prime non mi convincevano (anche se ripeto: per me è un effetto voluto), ma sapete una cosa? Chi se ne importa! Il risultato alla fine non ne risente, anzi. La frenesia e il delirio che gli AOP vogliono proporci passano anche per questi elementi, come se il malessere urbano di cui parlano sia qualcosa di urtante e devastante anche per il suo monotono rumorismo e la sua scarsa comprensibilità e intelleggibilità. In conclusione: il risultato finale premia una band che sa svolgere in maniera eccellente il proprio lavoro, e che ha fatto un disco che consiglio a chiunque apprezzi il black metal con sperimentazioni tipo quelle che Dodheimsgard, Aborym, Void of Silence, Void, ultimi Mayhem e Anaal Nathrakkh ripropongono. Per quel che mi riguarda, apprezzo l’incredibile aderenza della musica loro a ciò che per me avevano in mente. Pochi dischi industrial black mi hanno colpito così. Incredibili.
85/100
Gli Axis Of Perdition sono un gruppo che, per quel che mi ricordo, ha suscitato un bel po’ di interesse nel 2004 con il loro “The Ichneumon Method (And Less Welcome Techniques)”, e che purtroppo non ho mai ascoltato in quanto introvabile. Il mio interesse per loro, poi, calò nel 2005 a seguito di un presunto flop del disco successivo, da me ugualmente non ascoltato (non so neanche se fosse riferito all’EP seguente o al loro secondo album). Fino ad allora, non sentii più parlare di questo gruppo inglese, che ora ritorna con questo “Tenements (Of The Anointed Flesh)”, un proseguimento del loro precedente “Urfe”, che era talmente lungo da dover essere rilasciato in formato doppio cd.
Come si sarà capito, non stiamo parlando di una band dal suono canonico, ma di una band che si definisce “industrial psycho metal”, che si riassume in un metal un po’ più industrial che black, ma davvero lontano dalla convenzionalità in quanto estremamente disarmonico e dissonante, molto rumorista e con molto interesse per il dark ambient. Come se l’industrial più violento ed estremo avesse contaminato il black metal di questi ragazzi. La loro musica a volte cita gli ultimi Mayhem (quelli di “Ordo…”
, altre volte, come in “Unbound” sembra di sentire il perfetto mix tra il feeling sinistro dei Deathspell Omega e l’eccentricità dei Solefald, mentre altre volte ancora sembra far riferimento ai Limbonic Art in versione “tossicodipendente”. E tutto questo mentre la voce più che cantare, declama versi, la batteria esegue tempi molto dispari e con cambi di tempo pressoché continui e assolutamente frenetici, mentre le chitarre disegnano in continuazione riffs disarmonici, caotici, debitrici a volte a certa fusion. E non solo: aggiungete una qualità sonora confusa (secondo me volutamente), che penalizza le chitarre rendendole parecchio sfocate nella resa finale, e capirete forse davanti a quanto caos vi troverete ascoltando questo disco, davvero pieno zeppo di musica fino all’inverosimile. Il risultato ci sta ma, come si sarà capito, è qualcosa che svita il cervello. E si badi bene: la musica degli AOP non è acida come quella degli Aborym, non è “spaziale” come i Limbonic Art, ma è terribilmente cupa, caotica, assordante, apocalittica e grigia. Come se il “malessere urbano” che si cita nell’info sheet fosse un caos che ti ingoia e che fa impazzire. L’ascolto dunque non è per tutti, ma chi vorrà addentrarsi potrà farsi investire da una “Unbound” frenetica e schizoide, una turbolenta e torbida “Sigil And Portents”, la più malata e migliore “Charged” e la più assordante “Disintegration”, soprattutto verso la fine. E se ciò non bastasse, aggiungete pure un intermezzo ambient, dall’oscuro titolo “Dark Red Other”, e la conclusiva e vagamente tragica “Ordained”, che va in direzione completamente opposta a tutti gli altri brani proponendo un brano non solare, ma comunque rilassante e tranquillo, che sembra uscito nientemeno che dallo psichedelico “A Deeper Kind Of Slumber” dei Tiamat!Questo cd è da ascoltare, come tutta la band. Certo, ci sono dei difetti che appesantiscono il risultato finale, come una musica spesso troppo omogenea e difficile da sostenere, un muro sonoro sfocato e confuso che rende le parti di chitarra udibili, ma dalle note poco distinguibili, che sulle prime non mi convincevano (anche se ripeto: per me è un effetto voluto), ma sapete una cosa? Chi se ne importa! Il risultato alla fine non ne risente, anzi. La frenesia e il delirio che gli AOP vogliono proporci passano anche per questi elementi, come se il malessere urbano di cui parlano sia qualcosa di urtante e devastante anche per il suo monotono rumorismo e la sua scarsa comprensibilità e intelleggibilità. In conclusione: il risultato finale premia una band che sa svolgere in maniera eccellente il proprio lavoro, e che ha fatto un disco che consiglio a chiunque apprezzi il black metal con sperimentazioni tipo quelle che Dodheimsgard, Aborym, Void of Silence, Void, ultimi Mayhem e Anaal Nathrakkh ripropongono. Per quel che mi riguarda, apprezzo l’incredibile aderenza della musica loro a ciò che per me avevano in mente. Pochi dischi industrial black mi hanno colpito così. Incredibili.
I'm such an idiot
I can't say why I ordered the shirt in small size, but I did... never made that mistake before and hopefully never will make again. Goddamnit...
I can't say why I ordered the shirt in small size, but I did... never made that mistake before and hopefully never will make again. Goddamnit...
I'm such an idiot
I can't say why I ordered the shirt in small size, but I did... never made that mistake before and hopefully never will make again. Goddamnit...
write to fausto at: mailorder@auralwebstore.com , he will arrange for you a new shipping of a bigger one if you want. you just have to pay the additional shipping costs
Darkcrawl
Member
- Mar 8, 2006
- 71
- 0
- 6
I'm such an idiot
I can't say why I ordered the shirt in small size, but I did... never made that mistake before and hopefully never will make again. Goddamnit...
Weight-watchers soup for a year, then
uke:DARK VIEW (3/10)
Slecht , slecht , slecht
Meer dan dat kan ik echt niet zeggen over dit onsamenhangende brok zieligheid.
de gitaarriffs zijn om van weg te lopen en slaan op niets, de zanger komt rechtstreeks uit de oertijd
geen toonvastheid of niets .Ik heb in mijn tijd al veel slechte muziek gehoord maar dit spant echt de kroon
er is maar 1 enkel goed ding aan dit en dat is de drumlijn die is heel mooi gedaan maar de rest , *facepalm* zegt meer dan genoeg denk ik dan ,
zelfs een black metalhead zou dit album niet kunnen aprecieren,sorry jongens maar dit had veel beter gekunt
zou ik deze cd aanraden aan iemand hell no , blijf er van weg
----
I like that there's no Dutch equivalent for *Facepalm*.
Slecht , slecht , slecht
Meer dan dat kan ik echt niet zeggen over dit onsamenhangende brok zieligheid.
de gitaarriffs zijn om van weg te lopen en slaan op niets, de zanger komt rechtstreeks uit de oertijd
geen toonvastheid of niets .Ik heb in mijn tijd al veel slechte muziek gehoord maar dit spant echt de kroon
er is maar 1 enkel goed ding aan dit en dat is de drumlijn die is heel mooi gedaan maar de rest , *facepalm* zegt meer dan genoeg denk ik dan ,
zelfs een black metalhead zou dit album niet kunnen aprecieren,sorry jongens maar dit had veel beter gekunt
zou ik deze cd aanraden aan iemand hell no , blijf er van weg
----
I like that there's no Dutch equivalent for *Facepalm*.
MORTEM ZINE 9/10
Am I Dead?
Nikoliv, milý Urfe, tohle je pouze začátek a tentokrát to s tebou vypadá hodně bídně… Procházka Locus Eyrie byla docela schůdná, nemyslíš? Teda nepočítáme-li těch pár malých incidentů s různými zvěrstvy, která měla zrovna chuť na tvoji jemnou kůžičku (mňamy, mňamy) a docela ti nezávidím ten drobný konflikt na jezeře s drahým Khaergonem, no nic se neboj, milý Urfe, jsi teď v bezpečí, tohle je jen začátek. Slyšíš ty sirény? Procedura začíná, třeba to jednou pochopíš… Jednou možná.
„Urfe“ bylo extrémně „ne-metalové“ album, což (světe div se) vyvolalo obrovskou vlnu nevole. „Tenements (of the Anointed Flesh)“ je naopak nejmetalovější nahrávka THE AXIS OF PERDITION vůbec, dokonce více než debut „Ichneumon Method“. Čeká vás tedy necelá hodina sypaček, zvrácených kytarových motivů a utrápených vokálů. Výjimku tvoří intro/outro, které vám pana Urfeho připomenou a jedna ambientní mezihra „Dark Red Other“. Klidná je také předposlední skladba „Ordained“ – při které si myslím, že zažijete podobný pocit, jako když dočtete dobrou knihu. Tedy za předpokladu, že jste pozorně obeznámeni s předchozími deskami „Deleted Scenes from the Transition Hospital“ a „Urfe“.
Pomyslných nedostatků se najde hned několik: Ať už to je zvláštně naprogramovaný a nazvučený (papundeklový) bicí automat, či některé přespříliš natahované momenty. Mně osobně docela vadí nedostatek nemetalových ploch, přechod od „Urfe“ k „Tenements“ je totiž docela násilný, je to hlavně tím, že Leslie Simpson – představitel pana Urfeho – neměl možnost se pro nahrávání uvolit. Těch několik Urfeho slov je přejato z předchozí desky. Jistě bych uvítal větší množství ambientních, industriálních či přímo hlukových textur, avšak mám obavu, že v takovém případě by se již tak chaotická nahrávka stala možná téměř neposlouchatelnou. A bylo by zřejmě i hloupé zkoušet napodobovat chaos EP „Physical Illucinations“.
This Is Your Reward!
Kytarová hra je stoprocentní, dokonalá, jedna odporná melodie střídá druhou a musím přiznat, že některé momenty se dotkly i mé osobní definice „dokonalé melodie“ - výsledkem byl téměř až fyzicky bolestivý neklid a nervózní paranoia á la Kafka, ale také extatická radost. Na druhou stranu, spousta riffů je i zajímavě „násilných“. U hudby TAOP jsem nikdy neměl agresivní choutky, spíše naopak – strachy jsem se krčil v koutě. Ale teď mám občas chuť vzít do ruky zrezlou trubku a někoho s ní přetáhnout. U většiny riffů si jistě vzpomenete na alba Blut aus Nord či Deathspell Omega (snad nic nezkazím, dodám-li i Morbid Angel a Fear Factory), ale rozhodně se nejedná o kopírování. Melodie víří, připomínají temně rudý vír naplavenin, mrtvol a hnusu - zákeřně si s vámi pohrávají. Ještěže duše nemůže zvracet, to byste se asi při poslechu „Tenements“ utopili.
Co na závěr? Doufám, že vás také bude při prvním poslechu bolet z toho všeho chaosu hlava, že si budete rvát při vší té disharmonii a zlu vlasy. A opovažte se to odfláknout! Hezky si počkejte na noc, samotu, kdy vás nebude nic rušit. Mně nezbývá nic jiného, než už si konečně počkat na originální CD. „Tenements (of the Anointed Flesh)“ nabízí hromadu detailů, které čekají na odkrytí, nemluvě o textech a poznámkách, které se poprvé v historii kapely nachází v bookletu.
Am I Dead?
Nikoliv, milý Urfe, tohle je pouze začátek a tentokrát to s tebou vypadá hodně bídně… Procházka Locus Eyrie byla docela schůdná, nemyslíš? Teda nepočítáme-li těch pár malých incidentů s různými zvěrstvy, která měla zrovna chuť na tvoji jemnou kůžičku (mňamy, mňamy) a docela ti nezávidím ten drobný konflikt na jezeře s drahým Khaergonem, no nic se neboj, milý Urfe, jsi teď v bezpečí, tohle je jen začátek. Slyšíš ty sirény? Procedura začíná, třeba to jednou pochopíš… Jednou možná.
„Urfe“ bylo extrémně „ne-metalové“ album, což (světe div se) vyvolalo obrovskou vlnu nevole. „Tenements (of the Anointed Flesh)“ je naopak nejmetalovější nahrávka THE AXIS OF PERDITION vůbec, dokonce více než debut „Ichneumon Method“. Čeká vás tedy necelá hodina sypaček, zvrácených kytarových motivů a utrápených vokálů. Výjimku tvoří intro/outro, které vám pana Urfeho připomenou a jedna ambientní mezihra „Dark Red Other“. Klidná je také předposlední skladba „Ordained“ – při které si myslím, že zažijete podobný pocit, jako když dočtete dobrou knihu. Tedy za předpokladu, že jste pozorně obeznámeni s předchozími deskami „Deleted Scenes from the Transition Hospital“ a „Urfe“.
Pomyslných nedostatků se najde hned několik: Ať už to je zvláštně naprogramovaný a nazvučený (papundeklový) bicí automat, či některé přespříliš natahované momenty. Mně osobně docela vadí nedostatek nemetalových ploch, přechod od „Urfe“ k „Tenements“ je totiž docela násilný, je to hlavně tím, že Leslie Simpson – představitel pana Urfeho – neměl možnost se pro nahrávání uvolit. Těch několik Urfeho slov je přejato z předchozí desky. Jistě bych uvítal větší množství ambientních, industriálních či přímo hlukových textur, avšak mám obavu, že v takovém případě by se již tak chaotická nahrávka stala možná téměř neposlouchatelnou. A bylo by zřejmě i hloupé zkoušet napodobovat chaos EP „Physical Illucinations“.
This Is Your Reward!
Kytarová hra je stoprocentní, dokonalá, jedna odporná melodie střídá druhou a musím přiznat, že některé momenty se dotkly i mé osobní definice „dokonalé melodie“ - výsledkem byl téměř až fyzicky bolestivý neklid a nervózní paranoia á la Kafka, ale také extatická radost. Na druhou stranu, spousta riffů je i zajímavě „násilných“. U hudby TAOP jsem nikdy neměl agresivní choutky, spíše naopak – strachy jsem se krčil v koutě. Ale teď mám občas chuť vzít do ruky zrezlou trubku a někoho s ní přetáhnout. U většiny riffů si jistě vzpomenete na alba Blut aus Nord či Deathspell Omega (snad nic nezkazím, dodám-li i Morbid Angel a Fear Factory), ale rozhodně se nejedná o kopírování. Melodie víří, připomínají temně rudý vír naplavenin, mrtvol a hnusu - zákeřně si s vámi pohrávají. Ještěže duše nemůže zvracet, to byste se asi při poslechu „Tenements“ utopili.
Co na závěr? Doufám, že vás také bude při prvním poslechu bolet z toho všeho chaosu hlava, že si budete rvát při vší té disharmonii a zlu vlasy. A opovažte se to odfláknout! Hezky si počkejte na noc, samotu, kdy vás nebude nic rušit. Mně nezbývá nic jiného, než už si konečně počkat na originální CD. „Tenements (of the Anointed Flesh)“ nabízí hromadu detailů, které čekají na odkrytí, nemluvě o textech a poznámkách, které se poprvé v historii kapely nachází v bookletu.
http://www.lordsofmetal.nl/showreview.php?id=19019&lang=en
Jaja, dat was even schrikken met ‘Urfe’. Althans, voor de fans van The Axis Of Perdition, want de rest van de mensheid zal zich eerder een hartverzakking hebben geschrokken met hun eerste twee albums dat bol stond van een verstikkende, ziedende mix van black metal en industrial, terwijl dat derde album ‘Urfe’ (2009) de band van hun naargeestige, spoken word ambient kant liet zien. Het was een rigoureuze stijlbreuk met hun verleden en als zodanig kan je dit nieuwe album ‘Tenements (of the Anointed Flesh)’ als een nieuwe start beschouwen. Al was het alleen maar dat het oorspronkelijke duo waaruit de band bestond, nu is uitgebreid naar liefst zeven man personeel. Toch maken ze met hun zevenen niet meer kabaal dan voorheen met z’n tweetjes. Sterker nog, ik heb zelfs het idee dat het wat minder hels en druk is. Ook het blackmetaldeel is nagenoeg overboord gekieperd, al blijf je toch wel horen dat de band hun wortels in de (post) blackmetal hebben zitten, net zoals bijvoorbeeld bij een Enslaved of Kovenant. Datzelfde geldt voor het industriële element, dat nooit echt domineerde, en meer een synoniem was voor hun chaotische, repetitieve stijl.
Wat blijft er dan over? Een eigenzinnige, neurotische variant van immer behoorlijk extreme, licht hallucinerende avant-metal met een sterk Zweeds karakter dat qua songstructuur, gitaarsound en algehele tegendraadsheid sterk doet denken aan bands als Arcturus (maar weer minder aan Vulture Industries), Aborym (Italiaans, maar met meer Zweeds karakter en referenties dan IKEA en Pipi Langkous tezamen) en Virus. Spijtig alleen dat net als bij de laatste albums van Aborym en Virus de vonk op mij niet echt wil overslaan. Ligt dat nu aan mij, of hebben deze bands niet meer de chemie die ze eerst wel hadden? Ik hoop voor hen dat het aan mij ligt, maar voor mezelf hoop ik dat de volgende albums van deze bands me weer net zo bij m’n strot grijpen als voorheen. Een album dat als een razende Roeland mijn oren vermorzeld, mijn hersenen verbrijzeld en mijn zenuwstelsel lam legt. Nu blijft er echter een album liggen dat wel okay is…
72/100
Jaja, dat was even schrikken met ‘Urfe’. Althans, voor de fans van The Axis Of Perdition, want de rest van de mensheid zal zich eerder een hartverzakking hebben geschrokken met hun eerste twee albums dat bol stond van een verstikkende, ziedende mix van black metal en industrial, terwijl dat derde album ‘Urfe’ (2009) de band van hun naargeestige, spoken word ambient kant liet zien. Het was een rigoureuze stijlbreuk met hun verleden en als zodanig kan je dit nieuwe album ‘Tenements (of the Anointed Flesh)’ als een nieuwe start beschouwen. Al was het alleen maar dat het oorspronkelijke duo waaruit de band bestond, nu is uitgebreid naar liefst zeven man personeel. Toch maken ze met hun zevenen niet meer kabaal dan voorheen met z’n tweetjes. Sterker nog, ik heb zelfs het idee dat het wat minder hels en druk is. Ook het blackmetaldeel is nagenoeg overboord gekieperd, al blijf je toch wel horen dat de band hun wortels in de (post) blackmetal hebben zitten, net zoals bijvoorbeeld bij een Enslaved of Kovenant. Datzelfde geldt voor het industriële element, dat nooit echt domineerde, en meer een synoniem was voor hun chaotische, repetitieve stijl.
Wat blijft er dan over? Een eigenzinnige, neurotische variant van immer behoorlijk extreme, licht hallucinerende avant-metal met een sterk Zweeds karakter dat qua songstructuur, gitaarsound en algehele tegendraadsheid sterk doet denken aan bands als Arcturus (maar weer minder aan Vulture Industries), Aborym (Italiaans, maar met meer Zweeds karakter en referenties dan IKEA en Pipi Langkous tezamen) en Virus. Spijtig alleen dat net als bij de laatste albums van Aborym en Virus de vonk op mij niet echt wil overslaan. Ligt dat nu aan mij, of hebben deze bands niet meer de chemie die ze eerst wel hadden? Ik hoop voor hen dat het aan mij ligt, maar voor mezelf hoop ik dat de volgende albums van deze bands me weer net zo bij m’n strot grijpen als voorheen. Een album dat als een razende Roeland mijn oren vermorzeld, mijn hersenen verbrijzeld en mijn zenuwstelsel lam legt. Nu blijft er echter een album liggen dat wel okay is…
72/100
http://metaltube.freeforums.org/the-axis-of-perdition-tenements-of-the-anointed-flesh-t1822.html
Tenements (Of The Anointed Flesh) is the fourth full-length album from Industrial Black Metal act The Axis of Perdition, released in 2011. The sound of the album is primarily black metal but the band adds an industrial edge in several places, with an additional ambient influence thrown in for good measure.
Compositionally there isn’t really anything to complain about with an album of this style, although it could hardly be considered groundbreaking, but as a whole package the band’s writing is let down a lot by some very poor production values which kill the impact of the record for me. Having tried to give the album time with several plays I’ve toyed with the idea that the minimalist production approach may be intentional – this is black metal after all, and raw production is often a staple of the sound. Unfortunately in the case of Tenements (Of The Anointed Flesh) the raw sound doesn’t do the band any favours and weakens the sound of the songs, rather than making any sort of an atmosphere, because the end result is often just a load of noise with little musical integrity. There’s interesting ideas to be had in the album, but the production doesn’t do them the justice that they deserve which leaves them worth virtually nothing in the grander sense of things.
I can’t say that the vocals are exactly the strongest of elements of the band’s sound on Tenements (Of The Anointed Flesh) either. I suppose that if you’re into this sort of style then you’re more likely to find an appreciation for them, but I was personally getting annoyed with the poor quality of them by the time of the third track, Unbound. They have their moments when they suit the best well, and take on a stronger tone than in other times, but overall the vocal work on the album is very poor quality which further lets it down as a whole package.
The album’s fourth track, Sigils and Portents, offers some aspects of redemption with a generally stronger vocal delivery which includes some cleans and some more prominent melodic guitar work, as well as sticking to some of the general weirdness heard in the previous tracks, and personally I believe it’s the closest you’ll be able to get to an album highlight, since the next track, The Flesh Spiral, returns to the sort of quality heard in the previous tracks.
There isn’t really much else that can really be said about the album, because it ranges from poor at worst and mediocre at best. The strongest aspect here is that there any generally some really good ideas present in the album’s instrumentation and had they not been spoilt by what could possibly be the worst production job for an album of this kind ever then the band would have a much better effort on their hands here.
If raw sounding black metal of any description is your thing then Tenements (Of The Anointed Flesh) is likely an album that you’ll be able to take some enjoyment out of, however I’m heard much stronger efforts from bands with a raw style (or even rawer than that heard on this album) that manage to create something that works really well for them, whereas with Tenements all the required potential is there, just delivered completely wrong. It’s a nice effort for which despite its faults the band deserves a score around the middle of the scale, but better luck next time guys.
4/10
Tenements (Of The Anointed Flesh) is the fourth full-length album from Industrial Black Metal act The Axis of Perdition, released in 2011. The sound of the album is primarily black metal but the band adds an industrial edge in several places, with an additional ambient influence thrown in for good measure.
Compositionally there isn’t really anything to complain about with an album of this style, although it could hardly be considered groundbreaking, but as a whole package the band’s writing is let down a lot by some very poor production values which kill the impact of the record for me. Having tried to give the album time with several plays I’ve toyed with the idea that the minimalist production approach may be intentional – this is black metal after all, and raw production is often a staple of the sound. Unfortunately in the case of Tenements (Of The Anointed Flesh) the raw sound doesn’t do the band any favours and weakens the sound of the songs, rather than making any sort of an atmosphere, because the end result is often just a load of noise with little musical integrity. There’s interesting ideas to be had in the album, but the production doesn’t do them the justice that they deserve which leaves them worth virtually nothing in the grander sense of things.
I can’t say that the vocals are exactly the strongest of elements of the band’s sound on Tenements (Of The Anointed Flesh) either. I suppose that if you’re into this sort of style then you’re more likely to find an appreciation for them, but I was personally getting annoyed with the poor quality of them by the time of the third track, Unbound. They have their moments when they suit the best well, and take on a stronger tone than in other times, but overall the vocal work on the album is very poor quality which further lets it down as a whole package.
The album’s fourth track, Sigils and Portents, offers some aspects of redemption with a generally stronger vocal delivery which includes some cleans and some more prominent melodic guitar work, as well as sticking to some of the general weirdness heard in the previous tracks, and personally I believe it’s the closest you’ll be able to get to an album highlight, since the next track, The Flesh Spiral, returns to the sort of quality heard in the previous tracks.
There isn’t really much else that can really be said about the album, because it ranges from poor at worst and mediocre at best. The strongest aspect here is that there any generally some really good ideas present in the album’s instrumentation and had they not been spoilt by what could possibly be the worst production job for an album of this kind ever then the band would have a much better effort on their hands here.
If raw sounding black metal of any description is your thing then Tenements (Of The Anointed Flesh) is likely an album that you’ll be able to take some enjoyment out of, however I’m heard much stronger efforts from bands with a raw style (or even rawer than that heard on this album) that manage to create something that works really well for them, whereas with Tenements all the required potential is there, just delivered completely wrong. It’s a nice effort for which despite its faults the band deserves a score around the middle of the scale, but better luck next time guys.
4/10
Metal Review (8.7/10)
I’ll be the first to admit I’ve talked a lot of shit about Urfe since its release two years ago. But, if we’re being honest, I’ve got to fold and give it up as a brave move from this gloriously seasickness-inducing band, and one that made for an engrossing listen if one actually took the time to sit, quietly, and listen. But the name The Axis of Perdition had by then become the mark of such unerring quality that even an ardent fan as myself couldn’t help but be disappointed that, given the almost complete lack of metallic bombast, these lads hadn’t chosen to release Urfe under a different name. (What about Pulsefear, eh?) It is thus with great heaving sighs of relief that I invite you to breathe out your own worries, friend, because the dark ambient, Lovecraftian-28-Days-Later-audiobook vibe is almost entirely vanished from Tenements (Of The Anointed Flesh), leaving behind the same pitch-black core of rotting industrialism and warp-speed vitriol we all know and fear cannot escape love.
Tenements is probably closest in sound and style to The Axis’s debut, The Ichneumon Method. However, unlike that album’s revelry in absolute sonic overload and destruction, Tenements pulls back on the intensity ever so slightly and cleans up the production enough to allow all constituent pieces to work their malign magic. The album as a whole has a very nice arc to it, with the first half primarily devoted to wreaking complete and utter devastation on all and sundry within its reach, while the second half opens up even more, from the slow burn of “Changer” to the totally fucked noise of “Disintegration” to the actually rather lovely “Ordained.” As always, however, Tenements succeeds through pure overwhelming force, beating the listener into a state of slack-jawed submission as it pours in the poisons through the porches of the ears.
Uneasy string stabs flutter like a killer behind the curtain in “Unveiled,” while surprisingly comprehensible vocals inhabit some of the most open metallic spaces this band has yet spewed forth. The ear catches random snippets of lyrics, “Unable to return to the womb of unconsciousness,” and so forth. And yet, even as the mind follows what it thinks is a straightforward rhythm, the guitars explode blackened fireworks, like the rotten tendrils of Blut Aus Nord’s MoRT played at triple time, while a renegade drum shouts its own rhythm down a sewer drain. “The Flesh Spiral” features a disorienting array of overlapping voices, barking out dance steps at some mechanized bacchanal of the damned, while “Sigils and Portents” seems to take a cue from countrymen in depravity Anaal Nathrakh, injecting some of the bold clean singing that The Axis’s Brooke Johnson lent to the most recent Void Of Silence album.
“Dark Red Other” revisits the band’s dark ambient obsession, but does so in a mercifully brief and therefore highly effective mid-album context. The most nightmarish passages of the album are saved for the latter half of “Disintegration,” which stutters and tears itself entirely to shreds while one’s mind tries desperately to keep its bearings. “Ordained” is yet another surprise, essentially a clean-voiced, morning-sun-gently-peering-over-the-shoulders-of-ice-battered-mountains ballad. Its melodic tremolo swells and subtle backing synths call to mind the naturalistic beauty of much of the contemporary romantic black metal movement, which cuts a bold (and, I suspect, intentional) contrast to the overdriven mechanical flood with which The Axis has made its name. A robot learns to play Chopin; an angular pixelated orchid sits amidst blades of grass formed by stacks of ones and zeroes beside a placid lake of mercury; the earth is not a cold dead place.
While writing this review, a strange thing kept happening: I kept wanting to say something to the effect of, “Tenements is much more straightforward than previous Axis albums.” Let’s think about that for a second. By what kind of deranged mind is this level of synapse-melting black/industrial noise interpretable as straightforward or soothing? Well, friends, apparently by my kind of deranged mind. And maybe, just maybe, by yours, too. Setting aside for the moment the potential level of depravity in your brain and mine, if you were similarly thrown off by Urfe, now’s a wonderful time to rejoin the Axis of Perdition fold. I can’t wait to hear where these cosmonauts of the future collapse of civilization journey to next.
I’ll be the first to admit I’ve talked a lot of shit about Urfe since its release two years ago. But, if we’re being honest, I’ve got to fold and give it up as a brave move from this gloriously seasickness-inducing band, and one that made for an engrossing listen if one actually took the time to sit, quietly, and listen. But the name The Axis of Perdition had by then become the mark of such unerring quality that even an ardent fan as myself couldn’t help but be disappointed that, given the almost complete lack of metallic bombast, these lads hadn’t chosen to release Urfe under a different name. (What about Pulsefear, eh?) It is thus with great heaving sighs of relief that I invite you to breathe out your own worries, friend, because the dark ambient, Lovecraftian-28-Days-Later-audiobook vibe is almost entirely vanished from Tenements (Of The Anointed Flesh), leaving behind the same pitch-black core of rotting industrialism and warp-speed vitriol we all know and fear cannot escape love.
Tenements is probably closest in sound and style to The Axis’s debut, The Ichneumon Method. However, unlike that album’s revelry in absolute sonic overload and destruction, Tenements pulls back on the intensity ever so slightly and cleans up the production enough to allow all constituent pieces to work their malign magic. The album as a whole has a very nice arc to it, with the first half primarily devoted to wreaking complete and utter devastation on all and sundry within its reach, while the second half opens up even more, from the slow burn of “Changer” to the totally fucked noise of “Disintegration” to the actually rather lovely “Ordained.” As always, however, Tenements succeeds through pure overwhelming force, beating the listener into a state of slack-jawed submission as it pours in the poisons through the porches of the ears.
Uneasy string stabs flutter like a killer behind the curtain in “Unveiled,” while surprisingly comprehensible vocals inhabit some of the most open metallic spaces this band has yet spewed forth. The ear catches random snippets of lyrics, “Unable to return to the womb of unconsciousness,” and so forth. And yet, even as the mind follows what it thinks is a straightforward rhythm, the guitars explode blackened fireworks, like the rotten tendrils of Blut Aus Nord’s MoRT played at triple time, while a renegade drum shouts its own rhythm down a sewer drain. “The Flesh Spiral” features a disorienting array of overlapping voices, barking out dance steps at some mechanized bacchanal of the damned, while “Sigils and Portents” seems to take a cue from countrymen in depravity Anaal Nathrakh, injecting some of the bold clean singing that The Axis’s Brooke Johnson lent to the most recent Void Of Silence album.
“Dark Red Other” revisits the band’s dark ambient obsession, but does so in a mercifully brief and therefore highly effective mid-album context. The most nightmarish passages of the album are saved for the latter half of “Disintegration,” which stutters and tears itself entirely to shreds while one’s mind tries desperately to keep its bearings. “Ordained” is yet another surprise, essentially a clean-voiced, morning-sun-gently-peering-over-the-shoulders-of-ice-battered-mountains ballad. Its melodic tremolo swells and subtle backing synths call to mind the naturalistic beauty of much of the contemporary romantic black metal movement, which cuts a bold (and, I suspect, intentional) contrast to the overdriven mechanical flood with which The Axis has made its name. A robot learns to play Chopin; an angular pixelated orchid sits amidst blades of grass formed by stacks of ones and zeroes beside a placid lake of mercury; the earth is not a cold dead place.
While writing this review, a strange thing kept happening: I kept wanting to say something to the effect of, “Tenements is much more straightforward than previous Axis albums.” Let’s think about that for a second. By what kind of deranged mind is this level of synapse-melting black/industrial noise interpretable as straightforward or soothing? Well, friends, apparently by my kind of deranged mind. And maybe, just maybe, by yours, too. Setting aside for the moment the potential level of depravity in your brain and mine, if you were similarly thrown off by Urfe, now’s a wonderful time to rejoin the Axis of Perdition fold. I can’t wait to hear where these cosmonauts of the future collapse of civilization journey to next.
http://neckbreaker.de/cd-reviews/4308-the-axis-of-perdition-tenements-of-the-anointed-flesh
8,5/10
Eigenen Angaben zufolge werden die Briten von THE AXIS OF PERDITION schon seit 2002 immer wieder gebeten, ruhig zu sein. Kein Wunder, berücksichtigt man die herbe Kost, die sie zu bieten haben. Schon drei ganze Full-Length-Alben ließen sie auf die Menschheit los, die strotzend voller abartiger Klangsphären für reges Aufsehen, und eine recht übersichtlich gehaltene Fanschaft sorgten.
Nun gehts mit Tenements (Of The Anointed Flesh) in die vierte Runde. Virtuos, verstörend und abgedreht wie nie zuvor präsentieren sie ein schwarzmetallisches Glanzstück, das problemlos mit den grenzgängerischen Alben von Szenegrößen wie DEATHSPELL OMEGA oder BLUT AUS NORD verglichen werden kann. Harmonien sucht man vergebens, ebenso wie eingängige Melodien oder beschönigende Elemente. Avantgardistisch wird einfach nur lärmender Industrial mit Dark Ambient und rohem, umfangreichem Black Metal kombiniert.
Der Reitz von Tenements liegt dabei vor allem in der fesselnden Hypnotik des enorm disharmonischen Gitarrenspiels begründet. Geboten werden Läufe, die so derartig schief sind, dass sie einem regelrechte Schauder über den Rücken jagen. Dennoch wirken die Tonfolgen, so komplex und unzusammenhängend sie auch sind, sehr eingängig und flüssig. Man merkt, dass ein wahrer Fingerartist das Griffbrett seiner Gitarre vollständig auslastet. THE AXIS OF PERDITION gelingt dabei genau das, was BLUT AUS NORD auf MoRT und Odinist erreichen wollten, nur eben mit dem Unterschied, dass die Briten nicht ganz so verbissen darauf sind, ihre Musik bewusst hässlich und nahezu ungenießbar zu machen.
Auch der Drummer ist maßgeblich an der Güte dieses Albums beteiligt. Passend wie vielseitig unterstützt er die abgedrehtesten Passagen mit durch und durch psychisch wirksamen Rhythmen. Kaum ein Takt wird wiederholt und kaum eine Geschwindigkeit wird länger als ein paar Sekunden konstant gehalten. Im Zusammenspiel mit dem darauf perfekt abgestimmten Gitarrenspiel wir dadurch ein technisch bemerkenswert hohes Niveau erreicht, das keinerlei Vergleiche zu DEATHSPELL OMEGA zu scheuen braucht.
Gesanglich geht es robust keifend richtig zur Sache. Gehässig und emotional vertont eine Kreischende Stimme auf eine sehr eindringliche Art und Weise tiefste menschliche Abgründe. Besonders gelungen sind dabei die Wechsel zu knackigen Passagen des Klargesangs, die Tenements gekonnt abrunden, ohne kitschig zu wirken.
Etwas fade sind die Dark Ambient Zwischenstücke, die eher langweilig als atmosphärisch sind. Sie bieten dem Hörer zwar immer wieder eine kurze Pause, sodass dieser sich etwas sammeln kann, nerven aber dennoch durch ihre Belanglosigkeit.
Insgesamt bieten THE AXIS OF PERDITION eine sehr reife Interpretation des Black Metals, die gerade im Moment genau den Nerv der Zeit treffen dürfte. Wer FUNERAL MIST, DEATHSPELL OMEGA und ähnlichen avantgardistischen Schwarzheimern etwas abgewinnen kann, der wird auch an dieser Band eine große Freude haben.
Tenements vereint Emotionalität mit eingängiger Disharmonie und enorm progressiver Surrealität. Man kann es nicht wirklich beschreiben, aber man kann es beim Hören fühlen. Darum ist es durchaus empfehlenswert, sich bei Gelegenheit ein paar Minuten Zeit nehmen, um sich mit dieser Band vertraut zu machen. Es lohnt sich! (Jannick)
Bewertung: 8,5 / 10
Anzahl der Songs: 10
Spielzeit: 74:15
Label: Code666
Veröffentlichungstermin: 25.04.2011
8,5/10
Eigenen Angaben zufolge werden die Briten von THE AXIS OF PERDITION schon seit 2002 immer wieder gebeten, ruhig zu sein. Kein Wunder, berücksichtigt man die herbe Kost, die sie zu bieten haben. Schon drei ganze Full-Length-Alben ließen sie auf die Menschheit los, die strotzend voller abartiger Klangsphären für reges Aufsehen, und eine recht übersichtlich gehaltene Fanschaft sorgten.
Nun gehts mit Tenements (Of The Anointed Flesh) in die vierte Runde. Virtuos, verstörend und abgedreht wie nie zuvor präsentieren sie ein schwarzmetallisches Glanzstück, das problemlos mit den grenzgängerischen Alben von Szenegrößen wie DEATHSPELL OMEGA oder BLUT AUS NORD verglichen werden kann. Harmonien sucht man vergebens, ebenso wie eingängige Melodien oder beschönigende Elemente. Avantgardistisch wird einfach nur lärmender Industrial mit Dark Ambient und rohem, umfangreichem Black Metal kombiniert.
Der Reitz von Tenements liegt dabei vor allem in der fesselnden Hypnotik des enorm disharmonischen Gitarrenspiels begründet. Geboten werden Läufe, die so derartig schief sind, dass sie einem regelrechte Schauder über den Rücken jagen. Dennoch wirken die Tonfolgen, so komplex und unzusammenhängend sie auch sind, sehr eingängig und flüssig. Man merkt, dass ein wahrer Fingerartist das Griffbrett seiner Gitarre vollständig auslastet. THE AXIS OF PERDITION gelingt dabei genau das, was BLUT AUS NORD auf MoRT und Odinist erreichen wollten, nur eben mit dem Unterschied, dass die Briten nicht ganz so verbissen darauf sind, ihre Musik bewusst hässlich und nahezu ungenießbar zu machen.
Auch der Drummer ist maßgeblich an der Güte dieses Albums beteiligt. Passend wie vielseitig unterstützt er die abgedrehtesten Passagen mit durch und durch psychisch wirksamen Rhythmen. Kaum ein Takt wird wiederholt und kaum eine Geschwindigkeit wird länger als ein paar Sekunden konstant gehalten. Im Zusammenspiel mit dem darauf perfekt abgestimmten Gitarrenspiel wir dadurch ein technisch bemerkenswert hohes Niveau erreicht, das keinerlei Vergleiche zu DEATHSPELL OMEGA zu scheuen braucht.
Gesanglich geht es robust keifend richtig zur Sache. Gehässig und emotional vertont eine Kreischende Stimme auf eine sehr eindringliche Art und Weise tiefste menschliche Abgründe. Besonders gelungen sind dabei die Wechsel zu knackigen Passagen des Klargesangs, die Tenements gekonnt abrunden, ohne kitschig zu wirken.
Etwas fade sind die Dark Ambient Zwischenstücke, die eher langweilig als atmosphärisch sind. Sie bieten dem Hörer zwar immer wieder eine kurze Pause, sodass dieser sich etwas sammeln kann, nerven aber dennoch durch ihre Belanglosigkeit.
Insgesamt bieten THE AXIS OF PERDITION eine sehr reife Interpretation des Black Metals, die gerade im Moment genau den Nerv der Zeit treffen dürfte. Wer FUNERAL MIST, DEATHSPELL OMEGA und ähnlichen avantgardistischen Schwarzheimern etwas abgewinnen kann, der wird auch an dieser Band eine große Freude haben.
Tenements vereint Emotionalität mit eingängiger Disharmonie und enorm progressiver Surrealität. Man kann es nicht wirklich beschreiben, aber man kann es beim Hören fühlen. Darum ist es durchaus empfehlenswert, sich bei Gelegenheit ein paar Minuten Zeit nehmen, um sich mit dieser Band vertraut zu machen. Es lohnt sich! (Jannick)
Bewertung: 8,5 / 10
Anzahl der Songs: 10
Spielzeit: 74:15
Label: Code666
Veröffentlichungstermin: 25.04.2011
Similar threads
