http://www.kwadratuur.be/cdbesprekingen/detail/negura_bunget_-_poarta_de_dincolo/
3.5/5
Het leidt geen twijfel dat het Roemeense collectief Negura Bunget de laatste tijd bijzonder sterk bezig is. Niet alleen wordt de naam stilaan een gevestigde waarde voor de liefhebbers van duistere muziek, het wordt ook duidelijk dat deze Roemeense bende aardig wat verrassingen in zijn mars heeft. 'Poarta de Dincolo' is een tussendoortje in afwachting van een volledige nieuwe plaat, maar is niet zomaar snelsnel uitgebracht om de fans zoet te houden, integendeel.
Ook al was Negura Bunget bij de start een black metalband, tegenwoordig is de groep daar niet meer netjes onder te catalogiseren. Natuurlijk zijn er nog voldoende elementen die herinneren aan het zwarte genre. De ijselijke half-kreten duiken nog geregeld op, de occasionele versnelling raast al eens voorbij en qua sfeer zit het hem volledig in de krochten van de menselijke geest. Echter, de aanpak van dit collectief verruimt de horizon en daardoor mag het geheel eerder als duistere en beklemmende muziek bestempeld worden, en dat is niet noodzakelijk een voorrecht van de adepten van de gehoornde.
Ondertussen is het incorporeren van eerder folkgerichte muziek in extremere genres geen uitzondering meer, maar toch is hetgeen Negura Bunget doet net dat tikje anders. Geen vrolijke melodieën, geen overdaad maar juist een treffend pijnlijk inpassen van Roemeense traditie in het geheel. Misschien ligt het aan de omgeving en de ruige natuur, maar het kan geen toeval zijn dat het land dat eerst een legende als Dracula bovenhaalde (met dank aan Bram Stoker, natuurlijk) eveneens een beangstigende act als Negura Bunget voortbrengt. De gitaarlijnen variëren tussen akoestisch en scherp vervormd, maar de akoestische passages klinken welhaast als een séance voor kwaadaardige bosgeesten. Ook het toetsenwerk heeft meer dan eens een mentale referentie naar stoffige en verlaten kastelen waar niettemin wolven dwalen en elk moment een afgrijselijke kreet door het zwerk kan schieten.
Het vocale departement zit ook apart in elkaar: veelal vertelt de frontman met een omfloerste stem, maar eens hij wat agressiever uit de hoek komt, verschijnt plots een beangstigende kreet die hoegenaamd niet op eender welke andere lijkt. Een beetje bizar en zeker apart op het eerste gehoor, maar aan de andere kant past het plaatje netjes in elkaar.
'Poarta de Dincolo' een tussendoortje noemen is eigenlijk niet eerlijk, want ook dit plaatje staat als geheel stevig op de benen en vormt simpelweg een nieuw hoofdstuk in de duistere wereld van Negura Bunget. Wie een zwak heeft voor aparte extreme muziek met oog en oor voor veel sfeerschepping, is dus alweer aan het juiste adres.
3.5/5
Het leidt geen twijfel dat het Roemeense collectief Negura Bunget de laatste tijd bijzonder sterk bezig is. Niet alleen wordt de naam stilaan een gevestigde waarde voor de liefhebbers van duistere muziek, het wordt ook duidelijk dat deze Roemeense bende aardig wat verrassingen in zijn mars heeft. 'Poarta de Dincolo' is een tussendoortje in afwachting van een volledige nieuwe plaat, maar is niet zomaar snelsnel uitgebracht om de fans zoet te houden, integendeel.
Ook al was Negura Bunget bij de start een black metalband, tegenwoordig is de groep daar niet meer netjes onder te catalogiseren. Natuurlijk zijn er nog voldoende elementen die herinneren aan het zwarte genre. De ijselijke half-kreten duiken nog geregeld op, de occasionele versnelling raast al eens voorbij en qua sfeer zit het hem volledig in de krochten van de menselijke geest. Echter, de aanpak van dit collectief verruimt de horizon en daardoor mag het geheel eerder als duistere en beklemmende muziek bestempeld worden, en dat is niet noodzakelijk een voorrecht van de adepten van de gehoornde.
Ondertussen is het incorporeren van eerder folkgerichte muziek in extremere genres geen uitzondering meer, maar toch is hetgeen Negura Bunget doet net dat tikje anders. Geen vrolijke melodieën, geen overdaad maar juist een treffend pijnlijk inpassen van Roemeense traditie in het geheel. Misschien ligt het aan de omgeving en de ruige natuur, maar het kan geen toeval zijn dat het land dat eerst een legende als Dracula bovenhaalde (met dank aan Bram Stoker, natuurlijk) eveneens een beangstigende act als Negura Bunget voortbrengt. De gitaarlijnen variëren tussen akoestisch en scherp vervormd, maar de akoestische passages klinken welhaast als een séance voor kwaadaardige bosgeesten. Ook het toetsenwerk heeft meer dan eens een mentale referentie naar stoffige en verlaten kastelen waar niettemin wolven dwalen en elk moment een afgrijselijke kreet door het zwerk kan schieten.
Het vocale departement zit ook apart in elkaar: veelal vertelt de frontman met een omfloerste stem, maar eens hij wat agressiever uit de hoek komt, verschijnt plots een beangstigende kreet die hoegenaamd niet op eender welke andere lijkt. Een beetje bizar en zeker apart op het eerste gehoor, maar aan de andere kant past het plaatje netjes in elkaar.
'Poarta de Dincolo' een tussendoortje noemen is eigenlijk niet eerlijk, want ook dit plaatje staat als geheel stevig op de benen en vormt simpelweg een nieuw hoofdstuk in de duistere wereld van Negura Bunget. Wie een zwak heeft voor aparte extreme muziek met oog en oor voor veel sfeerschepping, is dus alweer aan het juiste adres.
