Found this good review from a belgian musiczine! Dont flame me for the crappy translation... I worked hard on it...
Anathema, Sahara Dust
013, Tilburg, 15 december 2002
Metal a sundayafternoon in the big hall of the 013? Not very common, but with Anathema as headliner its quite normal they didnt choose for the batcave (small hall in 013, Mariner). Good thing, because many people showed up for this gig.
(Since you all are not interested in the support act ill translate only the important things, Mariner) Sahara Dust wasnt the right supportact. The audience liked it though, but it is just another gothic-metal band in the vein of The Gathering, Within Temptation and After Forever. Not surprisingly knowing that they are ex-After Forever-members in the band. Stupid thing that they copy their music. No, they better take an example at Anathema.
These English doompioneers changed a lot since they started more then 10 years ago. Only the classics "Sleepless" and "A Dying Wish", both added to the setlist again since the return of bassplayer Jamie Cavanagh (twinbrother Vinnie), are recalling their Doom/Death history.
But its obvious that these guys are one of the legendaric bands of their generation, and still have lots of support of a diverse, yet solid fanbase. "A Fine Day to Exit" may sound quite easy, and with songs as Pressure that are really emotional, they still combine it with dynamic songs as "Panic", along with older songs as "Pitiless" (they did not play "Pitiless", mistake by the reviewer, does he means Forgotten Hopes?, Mariner) "Judgement", the melancholic escapism of "Far Away" (another mistake, he probably meant "Angelica", Mariner) or the fragile beauty of "Inner Silence". The show was certainly not predictable, you could enjoy it with closed eyes at one moment, and you could go crazy at another moment with their in crescendo going songstructures; typically Anathema, same on this concert.
The band had a lot of fun with the welcoming of the audience, so they gave them as much passion back with their music as they can; so they played for more then 100 minutes. With the encores there was a good version of Pink Floyd's "Comfortably Numb"; Danny, the guitarist and third brother of them frontmen showed with this one that he has an excellent pair of vocal cords. Not many will tip to him...
Original review in dutch:
Een metalmatinee op zondag in de grote zaal van 013 maak je niet vaak mee, maar met Anathema als headliner had de Batcave te klein geweest, zodat al snel voor The Choice werd geopteerd. En maar goed ook, want er kwam weer aardig wat volk opdagen. Op deze barre winterdag verkoos men melancholische muziek boven een knusse stek bij de haard om daar de planning voor de nakende kerstellende te moeten aanhoren.
Sahara Dust was helaas niet bepaald de gedroomde opener voor deze matinee, hoewel een groot deel van het publiek daar blijkbaar anders over dacht. Het is de zoveelste formatie in Nederland die het succes van eerst The Gathering, vervolgens Within Temptation en daarna After Forever wil nalopen. Oh jongens, wat werkte dit slaapverwekkend! De zangeres kon wel degelijk zingen en de rest van de groep wist binnen de grenzen van hun stijl wat hen te doen stond, maar al bij al was het allemaal gepikt, zoutloos en enorm saai. De vergelijkingen met vooral After Forever waren overvloedig aanwezig en dat had niet enkel met de klakkeloze overname van hun stijl en de vrouwelijke zang te maken, maar was ook snel te verklaren door de aanwezigheid van enkele ex-leden die nu deel uitmaken van de bezetting van Sahara Dust. Dat het vrij stom is om dan net hetzelfde paadje te volgen, was helaas niet bij hen opgekomen. Nee, dan konden zij wel een heel groot voorbeeld nemen aan Anathema.
Deze Engelse doom pioniers hebben een heel andere koers gevaren dan degene die zij tien jaar geleden uitzetten. Enkel de klassieker Sleepless en het al even kippevel verwekkende A Dying Wish, beide terug opgenomen in de set sinds de terugkeer van bassist Jamie Cavanagh (frontman Vinnie s tweelingbroer), getuigden nog van hun doom/death verleden. Toch werd steeds weer duidelijk waarom deze jongens tot de weinige blijvers van hun generatie behoren en nog altijd manden vol respect verdienen van een breed en trouw publiek. Zo mag A Fine Day To Exit een pak rustiger klinken en zijn nummers als Pressure nogal emotioneel van opzet, toch zetten zij daar tegenover dan weer het dynamische Panic neer, naast oudere blijvertjes als Pitiless, Judgement, het melancholische escapisme van Far Away of de breekbare schoonheid van Inner Silence. Hier was geen plaats voor voorspelbaarheid, enkel voor genieten met gesloten ogen om dan plots weer de kans te krijgen om nog eens lekker uit je bol te gaan op de in crescendo gaande songopbouw die Anathema zo dikwijls typeert en ook nu weer dit concert kenmerkte. De band had enorm veel plezier aan de open armen ontvangst van het publiek en gaf dus evenveel passie terug via hun muziek, waardoor ze pas na dik 100 minuten spelen afklopten. Bij de afsluiters zat trouwens ook nog een erg verdienstelijke versie van Pink Floyd s Comfortably Numb, waarbij gitarist Danny, de derde broer in de frontlinie, liet horen dat ook hij over een stel goede stembanden beschikte. Weinigen zullen hen evenaren
Typical Brits...
